هر دو سپاه مهياي جنگ تن به تن شدند و اين بار نيز آغازگر جنگ اشرار بني اميه بودند. غلام عبيدالله و غلام زياد بن ابيه به ميدان آمده و رجزخواني مي كردند و هماورد مي طلبيدند، حبيب بن مظاهر و برير بن خضير قصد مقابله كردند اما امام (ع) آنها را رخصت نداد [1] ، سپس عبدالله بن عمير [2] كه به اتفاق همسر خود ام وهب - مانند ديگر ياران دين خدا - به قيام برخاسته بود و به


مقابله با سالم، غلام عبيدالله بن زياد و يسار، غلام زياد به ابيه شتافت.

سالم و يسار از نسب او پرسيدند و عبدالله خود را به آنها معرفي كرد و ليكن آن دو به منظور تحقير و تضعيف عبدالله گفتند: ما تو را نمي شناسيم و بي اعتنا روي خود را به سوي حبيب بن مظاهر و برير برگردانده و آن دو را به جنگ فرا خواندند. عبدالله بن عمير به يسار گفت: از جنگ با مردم ننگ داري؟ هر كس به جنگ تو آيد بهتر از تو خواهد بود. سپس بر آن دو هجوم آورد و هر دو را از پيش روي برداشت. چون به سوي خيمه بازگشت، ام وهب عمود خيمه را برگرفت و در تشجيع همسرش گفت: پدر و مادرم فدايت باد! در برابر ذريه ي رسول خدا مبارزه كن و خود به قصد مبارزه با همسرش همراه شد.

عبدالله بن عمير از او درخواست كرد تا به خيمه بازگردد ولي او در حالي كه لباس عبدالله را گرفته بود گفت: هرگز تو را رها نمي كنم تا در كناب تو كشته شوم، تا اينكه به فرمان امام (ع) به خيمه بازگشت [3] و عبدالله بن عمير همراه با عده اي از هم رزمان خود به ميدان معركه بازگشتند و جنگ سختي در گرفت، چون غبار جنگ فرونشست، ام وهب شوي خود را در ضيافت الهي ديد، به سوي او رفت و بر بالين او نشست، و در حالي كه غبار از رويش مي زدود، گفت: بهشت خداوندي گواراي تو باد، از خدايي كه بهشت را روزي تو كرد مي خواهم كه مرا مصاحب تو قرار دهد.