بيش از دو ثلث از دلاوران اردوگاه يكتاپرستي به لقاي پروردگار پيوسته بودند و بر اساس محاسبات متداول كمتر سپاه امام (ع) شكسته شده بود، اما بسيار شگفت انگيز است كه كماكان سپاه حسيني آرايش نظامي داشت و هنوز در جبهه ي حسيني خط مقدم و عقبه جنگ كاملا آشكار و هويدا بود؛ خط مقدم جبهه در اختيار اصحاب امام حسين بود، ياران و دوستان اهل بيت پيشاپيش خاندان وحي صف آرايي كرده بودند و اجازه ي ورود به خط مقدم نبرد را به آنها نمي دادند و مي گفتند: «پناه بر خدا از اينكه ما زنده بمانيم و شاهد شهادت و به خون غلتيدن شما باشيم.»

پرورش يافتگان مكتب حسيني مرگ را به بازي گرفته بودند و هر كدام كه در مقابل امام


هدايت خود قرار مي گرفتند با تبسمي ملكوتي مقتداي خود را ميهمان جشن عشق و ايثار خود مي كردند - ضيافتي كه در آن زن و مرد پاسداري از حريم امامت را افتخار مي شمردند. مجلس عشق لاهوتيان پهنه ي ناسوت، اهالي آسمان را به وجد آورده بود - آن سان كه امام صادق (ع) مي فرمايد:

از پدرم شنيدم كه چون اصحاب امام (ع) با سپاه عمر بن سعد درگير شد و آتش جنگ شعله ور گرديد، فرشتگان آسمانها به فرمان الهي به ياري حسين شتافتند؛ اما امام (ع) در پيروزي بر دشمنان و يا ملاقات خداوند، ملاقات حق را برگزيد. [1] .

در اين زمان امام (ع) بانگ برآورد:

«اما من مغيث يغيثنا لوجه الله؟! أما من ذاب يذب عن حرم رسول الله؟!» [2] .

«آيا فريادرسي هست كه براي خدا ما را ياري كند؟ آيا مدافعي هست كه از حرم رسول خدا دفاع كند؟»