به خدا سوگند كه شما هم بعد از ما ديري نمي پاييد و بيشتر از آنچه سواري پياده، و يا پياده اي سوار شود نخواهيد ماند، و روزگار سنگ آسياي مرگ را بر سر شما خواهد چرخاند و شما را سراسيمه به سوي فنا خواهد برد. پدرم از زبان رسول خدا مرا بدين روز آگاهي داده بود. اكنون امور خود را گرد آوريد و با تابعان خود همدست شويد و مرا مهلت ندهيد و آگاه باشيد كه توكل من بر خداوند جهانيان است و ديدار او را از صميم قلب خواهانم.

امام (ع) در پايان دست به دعا برداشت و ايشان را نفرين كرد:

خداوندا قطرات باران را از آنها دريغ كن، [1] و قحطيهايي مانند قحطيهاي يوسف بر جانهايشان برانگيز و آن غلام ثقفي را بر آنها مسلط كن كه با جام پر از زهر آنها را سيراب سازد، و


از آنها احدي را نگذارد، مگر آنكه او را به قتل رساند و به جاي كشتن، كشتن و به جاي ضربت، ضربت از اينها براي من و خاندان و يارانم انتقام گيرد، چون اينها ما را دعوت كردند و دروغ گفتند و تنها گذاشتند. تو آفريدگار مايي و تنها به تو توكل مي كنم و به سوي تو روي نياز دارم و بازگشت ما به سوي توست.

با پايان يافتن سخنان امام (ع)، دلهاي مردان خدا سرشار از شور و حماسه شد و ميل همراهي و هم پروازي با شهداي بدر و احد، قلبهاي پاك ياران حسين (ع) را فرا گرفت. معلوم شد كه دنيا كوچكتر از آن است كه در مدار توجه و انديشه ي امام (ع) قرار داشته باشد و آن يگانه فرزانه جام بقا را در جاي ديگري جست و جو مي كند و هشياران كاروان حسيني نيز لذات و جذبه هاي دنيايي را به بازي گرفته اند، و اين شرايط خطرناك، اوج اعتدال و آرامش و عشق و ميل آنها براي خلق حماسه اي جاويدان است كه در آن عشق، عاطفه، معرفت، و حماسه ي ابدي، و عاقبت دنياخواهي و رياست طلبي گرفتار مرگي سخت و عبرت آميز خواهد شد. [2] .