با آرام شدن اوضاع، بندگان صالح خدا به نيايش و سخنان امام هدايت خود گوش فرا دادند:

بر خداوند تبارك و تعالي بهترين ثنا را مي فرستم، و او را در خوشي و ناخوشي ستايش مي كنم. پروردگارا! تو را ستايش مي كنم كه ما را با پيامبري كرامت بخشيدي و به ما قرآن آموختي، علم دين را ارزاني داشتي، و براي ما گوش و چشم و دل آفريدي. خداوندا! ما را از سپاسگزاران خود قرار ده. من ياراني بهتر از ياران خود و خانداني نيكوتر و مصرتر - بر صله ي رحم - از خاندان خود نمي شناسم. خداوند به همه ي شما از سوي من پاداش نيك عنايت فرمايد. همانا گمان من اين است كه فردا، روز رويارويي ما با اين جماعت است. من به همه اجازه دادم، و همگان با رضا و خشنودي من برويد و حقي از من بر شما نخواهد بود. اينك شب شما را فرا گرفته است، آن را مركب خود سازيد و برويد، و هر يك از شما دست يكي از افراد خاندان مرا بگيرد و در اين سرزمين، در روستاها و شهرها پراكنده شويد تا خداوند گشايشي رساند. اين قوم فقط در جست و جوي من هستند، و اگر بر من دست يابند از جست و جوي ديگران دست برمي دارند. [1]


سخنان امام (ع) جانهاي اهالي عشق را گداخت؛ آنهايي كه در همراهي امام (ع) پابرجا و استوار مانده بودند همانند زينتهاي عرش خداوندي در آرزوي شهادت لحظه شماري مي كردند، و جز كوي حسين (ع) مأوا و جان پناهي نداشتند. برادران، پسران، و هر كدام از بني هاشم سخن گفتند و عباس نخستين كسي بود كه چنين سخن گفت:

«لم نفعل؟ انبقي بعدك؟ لا ارنا الله ذالك ابدا.»

«براي چه اين كار را انجام دهيم؟ فقط براي اينكه پس از تو زنده و باقي بمانيم؟! خداوند هرگز آن را براي ما فراهم نسازد.»

امام (ع) خطاب به فرزندان عقيل فرمود: براي شما همان شهادت مسلم كافي است. شما را اجازه دادم تا برويد.

آنان پاسخ دادند: مردم چه خواهند گفت؟ مي گويند: سرور و بزرگ خود، و پسرعمويمان را كه بهترن عموها بودند رها كرديم و همراه آنان يك تير نينداختيم و شمشير و نيزه اي نزديم، و نمي دانيم چه كردند؟! به خدا سوگند! چنين نخواهيم كرد؛ بلكه جان و مال و خاندان خود را فداي تو مي سازيم و همراه تو جنگ مي كنيم تا در جايگاه تو با تو وارد شويم و خداوند زندگي پس از تو را روسياه و زشت گرداند. [2] .


با مشاهده ي عظمت خاندان رسالت، غيرت ديني اصحاب نيز بر عرشيان طعنه زد؛ مسلم بن عوسجه اسدي برخاست و گفت: آيا ما تو را رها كنيم و لاجرم نتوانيم در پيشگاه خداوند براي ادا نكردن حق تو عذري موجه داشته باشم؟! به خدا سوگند! از تو جدا نمي شوم تا آنكه نيزه ي خود را در سينه ي آنها بشكنم و تا هنگامي كه دسته ي شمشيرم در دستم باشد به آنان ضربه مي زنم، به خدا سوگند! اگر سلاحي براي جنگ كردن با آنان نداشته باشم آن قدر بر آنها سنگ پرتاب خواهم كرد تا در دفاع از تو كشته شوم. چرا چنين نكنم در حالي كه مردن يك بار است و پس از آن كرامتي است كه پايان نمي پذيرد؟!

آنگاه سعد بن عبدالله حنفي گفت: به خدا سوگند! تو را رها نمي كنيم تا آنكه خداوند بداند كه در غياب رسول خدا (ص) حرمت او را در وجود تو حفظ كرديم. به خدا سوگند اگر بدانم كشته مي شوم، باز زنده مي شوم، و سپس زنده مي سوزم و خاكسترم بر باد داده مي شود واين كار هفتاد بار بر من تكرار مي شود، باز از تو دست برنمي دارم، تا جانم را در دفاع از تو از دست دهم. چرا چنين نكنم كه فقط يك بار كشته شدن است و سپس كرامت و سعادتي بي پايان كه هرگز سپري نمي شود.

آنگاه زهير بن قين گفت: به خدا سوگند دوست مي دارم كه كشته و سپس زنده شوم و باز كشته شوم، و هزار بار اين چنين كشته شوم تا خدا با كشته شدن من بلا را از تو و اين جوانمردان خاندانت بگرداند. [3] .