روز هشتم تشنگي خيمه هاي اردوگاه يكتاپرستي را در خود گرفته بود، امام (ع) به برادرش عباس مأموريت داد تا همراه با سي سوار و بيست پياده به قصد آوردن آب به سوي شريعه روانه شوند، هلال بن نافع پيشرو نيروهاي اسلام بود، عمرو بن حجاج چون او را ديد اگر چه وي را به نوشيدن آب دعوت كرد اما او را از بردن آب منع كرد. نافع بن هلال گفت: نه! به خدا سوگند تا حسين و خاندانش تشنه باشند قطره اي از اين آب را نمي نوشم. عمرو بن حجاج در پاسخ وي گفت: ما را بر اينجا گمارده اند تا آب را از آنها دريغ كنيم، ابن هلال از يارانش خواست تا مشكها را از آب فرات پر كنند، عمرو بن حجاج در اجراي فرمان بني اميه دستور داد تا سربازانش از بردن آب جلوگيري كنند. عباس بن علي و نافع بن هلال به مقابله برخواستند و پس از كشتن عده اي از سپاهيان عمرو مشكها را پر از آب كرده و به سوي خيمه ها بازگشتند. [1] .

پس از اين ماجرا عمر بن سعد سخت گيري را آغاز كرد و شرايط را به نحوي ترتيب داد كه هرگز به آب دسترسي پيدا نكنند.