چون شب بال خود را بر زمين گسترانيد امام (ع) در نامه اي خطاب به برادرش محمد بن حنفيه نوشت:


... اما بعد فكان الدنيا لم تكن و كان الاخرة لم تزل. [1] .

انگار دنيايي وجود نداشته و پنداري آخرت هيچ گاه از دست نرفته است.

از اين بيان معلوم است كه جان ملكوتي امام (ع) آماده ي پروازي بلند تا جوار قرب حق است و دنيا در مقابل ديدگان نافذ و نگاه حكيمانه ي او هيچ جايگاهي ندارد. عالم خاك جان شريفش را آزرده است.