هنگامي كه نحوه ي برخورد امام (ع) با پيغام عبيدالله به او گزارش شد، آن چنان برآشفت كه عمر بن سعد را همراه با سربازان و سپاهيانش در آماده گاه كوفه اردو زده بود تا براي امر حكومت زي و دستبي [1] و ديلم به سوي آن سرزمين حركت كند به جنگ با امام (ع) فرمان داد. عمر بن سعد كه سوداي ملك ري در نظرش آرزوي ديرينه ي وي بود، بر سر دو راهي عجيبي قرار گرفت؛ از يك سو جنگ با امام حسين (ع) برايش سخت و ناگوار بود، و از طرف ديگر انصراف از حكومت ري در تصورش نمي گنجيد، لذا از عبيدالله مهلت خواست تا انديشه كند. با هر كس سخن گفت او را از جنگ با فرزند پيامبر (ص) بازداشت.

حمزة بن مغيره به دايي خود گفت: تو را به خدا سوگند از اين انديشه بگذر، زيرا جنگ با حسين نافرماني خدا و قطع رحم است. به خدا سوگند اگر همه ي دنيا از آن تو باشد و آن را از تو بستانند، بهتر از آن است كه به سوي خدا شتاب كني در حالي كه خون حسين (ع) بر گردن توست. [2] .

اما حال و هواي ابن سعد بسيار سخت و عجيب بود، او به خود مي گفت:



ءاترك ملك الري و الري الرغبتي

ام ارجع مذموما بقتل الحسين



و في قتلة النار التي ليس دونها

حجاب و ملك الري قرة عيني [3] .



«آيا از حكومت ري بگذرم حال آنكه آرزوي من است؟ يا بازگردم و با كشتن حسين (ع) خود را در معرض مذمت خلق خدا قرار دهم؟ در قتل حسين آتشي است كه از آن گريزي نخواهد بود ولي حكومت ري هم نور چشم من است.»

عاقبت آنچه نمي بايست شد و عمر بن سعد قيامت خود را واگذاشت، و به طمع ملك ري در مقابل پافشاري عبيدالله فرماندهي سپاه بني اميه را پذيرفت. [4] .