سپس امام (ع) در جمع فرزندان، برادران، و بانوان باعظمتي كه از تنهايي و غربت امام هدايت، وارث رسالت، و امامت حق سخت اندوهناك بودند و هر لحظه بر غمهاي ايشان افزوده مي شد ايستاد، دل الهي حسين بن علي نيز از اين همه بي وفايي، ظلم، و تنهايي تنگ شده بود و او نيز از پريشاني زينب و كودكان حرم سخت اندوهناك بود، در حالي كه قطرات سرشك عرشي از آسمان ديدگان او پهنه ي چهره ي حجت خدا را زيور بخشيد بود، با خداي خويش مناجات كرد و گفت: خداوندا، عترت پيامبر تو محمد (ص) هستيم، ما را از حرم جدمان بيرون راندند، و بني اميه در حق ما جفا كردند! خداوندا! حق ما را بازستان و ما را بر بيدادگران پيروز فرما. [1] .

ام كلثوم خطاب به امام (ع) گفت: اي برادر در اين وادي احساس عجيبي مرا در خود گرفته است و اندوه هولناكي بر دلم سايه افكنده، [2] امام (ع) با مهرباني خواهر خود را تسلي بخشيد.