كاروان حسيني با گذر از قطقطانيه روز چهارشنبه اول محرم الحرام سال 61 هجري، به منزل قصر بني مقاتل [1] وارد شد. امام (ع) با ديدن خيمه اي افراشته پرسيد: اين خيمه متعلق به چه كسي است؟ پاسخ دادند: از آن عبيدالله بن حر جعفي است.

امام (ع) حجاج بن مسروق را به سوي او فرستاد و چون به عبيدالله وارد شد گفت: اي پسر حر! به خدا سوگند! اگر [آنچه به سويت آمده است] پذيرا باشي خدا [به تو] كرامتي هديه كرده است. اكنون حسين بن علي تو را به ياري خويش فرامي خواند. اگر پيشاپيش او [با دشمنانش]ستيز كني پاداش نيك مي بري و اگر بميري به فوز شهادت دست يافته اي.

عبيدالله با شنيدن سخنان حجاج گفت: من از كوفه بيرون نشدم جز آنكه بيم داشتم حسين در آنجا فرود آيد و من در آنجا [حضور داشته] باشم و به ياري اش نشتابم. در كوفه هيچ كدام از ياران و شيعيان [حسين] حضور ندارند، مگر اينكه به دنيا ميل پيدا كرده اند الا آنكه خدايش نگاه داشته باشد، [اي حجاج] برو و امام (ع) را از اين اخبار آگاه كن.

چون امام (ع) پيام حر را از حجاج شنيد با تعدادي از ياران خود به خيمه ي عبيدالله بن حر در آمد و فرمود: اي پسر حر! همشهريان تو نامه هايي به من نوشتند و گزارش كردند كه بر ياري من هماهنگ بوده، و آماده هستند در كنار من با دشمنانم نبرد كنند و از من دعوت كردند به سوي ايشان بروم، اكنون كه آمده ام آنها را بر عقيده شان پايدار نمي شناسم كه ايشان در كشتن پسرعمويم مسلم بن عقيل و يارانش همكاري كردند و در اطراف ابن زياد كه از من بيعت با يزيد را طلب مي كند گرد آمده اند. تو اي پسر حر! آگاه باش خداوند در برابر گناهان گذشته زندگانيت تو را موأخذه مي كند و من اينك تو را به توبه اي فرامي خوانم كه تمام گناهان تو را بشويد. از تو مي خواهم كه ما اهل بيت پيامبر را ياري رساني، اگر حق ما را دادند خداي را سپاس گفته و


مي پذيريم، و اگر آن را از ما بازداشته و با ظلم بر ما غلبه كردند تو در حق طلبي ما از ياورانم بوده اي [2] . عبيدالله گفت: اي فرزند فرستاده ي خدا! به خدا سوگند! اگر در كوفه ياراني داشتي تا در ركابت پيكار كنند من از پايدارترين آنها بودم، ولي من ديدم كه شيعيان تو از ترس بني اميه در خانه هاي خود خزيده اند. تو را به خدا سوگند! از من درخواست نكن كه تو را همراهي كنم، هر قدر بتوانم تو را كمك مي كنم. اين اسب من كه با آن بر كسي نتاختم، مگر آنكه مرگ را بر او چشاندم، و اين شمشيرم را كه بر هر چه زدم بريد به شما تقديم مي كنم.

امام (ع) با نگاهي پر از معنا و حكايت فرمود: اي پسر حر! ما براي اسب و شمشير تو نيامده ايم، آمده ايم ياري ات را طلب كنيم، اكنون كه جاي خود را دريغ مي كني، هيچ نيازي به اموال تو نداريم، من كسي نبودم كه گمراهاني را به ياوري گيرم. از رسول خدا شنيدم كه فرمود: هر كس استغاثه اهل بيت مرا بشنود و آنان را در راه حق ياري نرساند خداوند او را با صورت به آتش افكند. اگر مي تواني به جايي برو كه صداي ما را نشنوي. [3] .