امام (ع) با شنيدن شهادت مظلومانه قيس سخت اندوهناك شد و در حالي كه اشك مي ريخت گفت: فمنهم من قصي نحبه و منهم من ينتظر و ما بدلوا تبديلا. [1] و آنگاه دست به دعا برداشت كه: خداوندا بهشت را جايگاه ما و آنان قرار ده و در قرارگاه رحمت ويژه ي خويش گنجينه هاي ثوابت را نثار فرما.

طرماح بن عدي گفت: به خدا سوگند [در كوفه] من كسي را شما نمي بينم اگر چه همين سپاه حر براي جنگيدن با تو كفايت مي كند. من يك روز پيش از آمدن از كوفه آنچنان جمعيت انبوه و متراكمي را ديدم كه تاكنون آن همه [انسان] را يكجا نديده بودم. پرسيدم: علت اجتماع ايشان چيست؟ گفتند: [اينان] مي خواهند سان ببينند و آنگاه عازم جنگ با حسين بن علي شوند. [اي حسين] تو را به خدا سوگند! تا آنجا كه مي تواني به كوفه نزديك مشو، اكنون اگر پناهگاه و مأمني مي خواهي كه خدايت از شر آنها محفوظ بدارد تا آنگاه كه فرصتي مناسب [براي قيام] فرارسد با من به كوه «اجا» [2] بيا كه ما تاكنون در پناه آن [كوه] خود را از حمله حاكمان غسان و حمير و همچنين نعمان بن منذر و هر [سياه] سياه و سرخي مصون داشته ايم و آسيبي به ما نرسيده است. [در آنجا] قاصدي به سوي قبيله طي (سرزمين حاتم طايي) اعزام كن، ده روز نگذرد كه سواران و پيادگان آن قبيله به سوي تو مي آيند و من با تو عهد مي كنم كه ده هزار مرد طايي تا زنده اند نگذارند دست هيچ كس به تو برسد. امام (ع) در پاسخ طرماح بن عدي بن حاتم طايي فرمود: خداوند تو و قبيله ات را پاداشي نيكو دهد، ميان ما و اين مردم سخني گذشته است [با حر پيماني بسته ايم] كه نمي توانيم از آن بازگرديم و معلوم نيست سرانجام كار ما و آنها به كجا انجامد؟ [3] .