سپس يزيد بن مسعود نامه اي بدين مضمون به سوي امام (ع) فرستاد:

بسم الله الرحمن الرحيم

اما بعد، نامه ي شما به دستم رسيد، از مضمون آن آگاهي يافتم و دانستم كه مرا به كاميابي پيروي خود و رستگاري ياوريت فرا خوانده اي. خداوند هيچ گاه زمين را از كارگزار خير و راهنماي نجات بخش تهي نگذارد. شما (خاندان وحي) حجت خدا بر بندگان، و امانت او در زمين، و شاخه هاي درخت زيتون احمد (ص) هستيد.

احمد اصل و شما فرع مي باشيد. هم اكنون به سوي ما حركت كن كه من بني تميم را مطيع


فرمان تو و ايشان را همانند شتر تشنه ي آب، مشتاق اجراي فرمان تو ساخته ام، طوق بندگي تو را بر گردن بني اسد انداخته و آلودگي سينه هاي ايشان را با باران پند و اندرز شست و شو داده ام. [1] .

تمهيدات و تهديدهاي عبيدالله بن زياد هويت را از مردمان دنيا زده گرفته بود، آنچنان كه منذر بن جارود عبدي [2] سليمان بن وزين (فرستاده ي امام (ع)) را همراه با نامه به عبيدالله تسليم كرد، و شبي كه ابن زياد قصد حركت به سوي كوفه را داشت سليمان را به دار آويخت. [3] البته سختگيري و استبداد بني اميه هيچ گاه نتوانست درهاي سعادت را به روي ثابت قدمان قلمرو ايمان ببندد و آنان را از حوزه ي عشق آفرين حسين بن علي جدا كند، يزيد بن نبيط (ثبيط) آن بزرگمرد بصري بود كه خود نيز از مردم عبدالعيش بود سرنوشتي جداي از آنچه دنيا براي اهل خود رقم مي زند برگزيد و در حالي كه راه حسين را پيش گرفته بود به پسران خود گفت: كدام يك از شما با من مي آييد؟ فرزندان و كساني كه در مجلس حاضر بودند در پاسخ گفتند: از فراواني ياران عبيدالله بر تو بيمناك هستيم. او با بي اعتنايي گفت: وقتي مركب من راه درست هموار را پيش گرفت هر كه خواهد از پي من آيد! آنگاه در حالي كه از ده فرزند پسر او جز عبيدالله كسي او را همراهي نمي كرد به سوي امام (ع) شتابان راه پيمود. [4] .

چون نامه ي يزيد بن مسعود به امام (ع) رسيد او را دعا كرد و فرمود: خداوند تو را از هراس امان بخشد و آن روز كه كامها در التهاب تشنگي مي سوزد سرافراز و سيراب گرداند. [5] .