محمد بن حنفيه [1] پس از آنكه از اراده ي امام (ع) براي بيرون رفتن از مدينه آگاه شد، خود را به امام (ع) رساند و گفت: برادر! جانم فداي تو، تو محبوبترين و عزيزترين مردم در نزد من هستي، به خدا سوگند! كسي را همانند تو شايسته ي خيرخواهي خود نمي بينم، زيرا تو همانند خود من، و جان من و بزرگ خاندان من هستي، تو تكيه گاه من هستي و پيروي از تو بر من واجب است، زيرا خداوند تو را شرافت بخشيده و از بزرگان بهشت قرار داده است. مي خواهم برايت خيرخواهي كنم.

امام (ع) فرمود: آنچه مي خواهي بگو.

محمد بن حنفيه گفت: تا مي تواني خود را از يزيد بن معاويه برهان و از شهرها فاصله بگير و فرستادگان خود را به سوي مردم روانه كن، و آنان را به بيعت خويش فراخوان. اگر مردم با تو بيعت كردند، خداي را بر اين نعمت شكرگزار باش، و اگر اطراف ديگري اجتماع كردند، با اين انتخاب خداوند از عقل و دين تو نكاسته و از جوانمردي و برتري تو چيزي كسر نگردد. اگر به شهري وارد شوي و مردمان آن شهر در بيعت با تو به ترديد مبتلا شدند و گروهي در حمايت از تو و جمعي به مخالفت با تو برخيزند، آتش فتنه زبانه كشد و خون بي گناهان ريخته شود و عاقبت قصد جانت نمايند و تو را از ميان بردارند.

امام (ع) فرمود: اي برادر به كجا روم؟!

محمد گفت: به سوي مكه روانه شو؛ اگر آنجا برايت امن بود، هماني است كه تو دوست مي داري و من آرزومندم، و اگر احساس كردي آنجا نيز امن نيست به ريگزارها و شكاف كوهها


پناه ببر و از شهري به شهري، تا نبيني كار مردم به كجا مي انجامد.

امام (ع) فرمود: برادر تو نصيحت و مهرباني خود را دريغ نورزيدي، اميدوارم كه پيشنهاد تو پسنديده و موفقيت آميز باشد. [2] امام (ع) نگاه نافذ و الهي خود را به چهره ي محمد بن حنفيه دوخت و فرمود: برادرم! به خدا سوگند اگر دنيا هيچ پناهي نداشته باشم هرگز با يزيد بن معاويه بيعت نخواهم كرد. [3] محمد بن حنفيه در حالي كه محو عظمت حسيني شده بود و از سخن گفتن بازمانده بود بسختي گريست و امام (ع) حقيقت طلبان به تسلاي او پرداخت، و آنگاه قلم و كاغذ خواست و وصيت نامه ي خود را خطاب به محمد بن حنفيه به رشته ي تحرير در آوره: