مرد قدرتمند آل اميه بخوبي دريافته بود كه علي رغم همه ي تهميداتي كه در مورد مردم عراق به كار بسته است، حكومت او بدون تثبيت قدرت در حجاز محقق نخواهد شد، لذا فرستاده اي را به سوي مدينه اعزام كرد تا پيغام وي را به وليد بن عتبه حاكم بني اميه برساند. او به وليد نوشته بود:

بسم الله الرحمن الرحيم

از يزيد اميرمؤمنان به وليد بن عتبه، اما بعد، معاويه يكي از بندگان خدا بود كه او را حرمت داد و خليفه كرد و قدرت و سلطنت داد كه به مدت مقرر زندگي كرد و در موعد مقرر بمرد، خدايش رحمت كند كه نيكو زيست و نيك و پرهيزگار از دنيا رفت و السلام. [1] .


اين نامه انجام و فرجام و نهايت خواسته ي پسر معاويه نبود، بلكه او در نامه ي پيوستي كوچكتري، عامل خود را به اقدام سخت خطرناكي امر كرده بود: بر حسين و عبدالله بن عمر و عبدالله بن زبير سخت گرفته و آنها را بي امان به بيعت وادار كن [2] . وليد بن عتبه با آگاهي از محتواي نامه هاي يزيد سخت به هراس افتاد، آنچنان كه گفت: اي كاش از مادر زاده نشده بودم، مرا به امر بزرگي وادار كرده است و هرگز آن را انجام نخواهم داد. [3] وليد به درستي عمق فاجعه را دريافته بود، از يك سو شخصيت والا و عظيم امام حسين را مي شناخت، از طرف ديگر با رفتار و روحيات مردم مدينه آشنا بود، و از سويي يگر نقشه ي يزيد و برنامه ريزان دستگاه اموي را دريافته بود، او مي دانست كه خواسته ي يزيد هيچ گاه عملي نخواهد شد. يزيد نيز با علم و آگاهي از شخصيت تسليم ناپذير امام حسين هم به بهانه ي بيعت گرفتن از او، قصد ريشه كندن اهل بيتي را كه مدار و محور اسلام ناب محمد (ص) بودند، داشت؛ عملي كه معاويه در تمام دوران زندگي خود و با تمام پيچيدگي هاي سياسي از آن پرهيز مي كرد، و علي رغم ميل خود چاره اي جز احترام به حسين بن علي (ع) را نداشت. او بخوبي مي دانست كه مداراي امام (ع) با وي، پايبندي به پيماني است كه با امام مجتبي عليه السلام منعقد كرده است. [4] .