ايجاد چنين صحنه اي و پرداختن به اقتدار و توانمندي عبيدالله بن زياد حاكم تندخو و جنايت پيشه ي بصره، اين معماي مهم را در ذهن مي پروراند كه مبادا جريان برنامه ساز بني اميه موضوع برخورد با جريان حق غيرقابل انكار بزرگ اهل بيت عصمت و طهارت (حسين بن علي) به عنوان آخرين سنگر هدايت توحيدي را از زمان بيماري معاويه طراحي مي كرده، و هم اكنون زمان را مناسب اجراي برنامه ها ديده است؟! دقيقا اين نگراني نيز باعث آزار معاويه در روزهاي پاياني عمر شده بود و در پيغام خود از يزيد خواسته بود كه با امام حسين (ع) مدارا كند؛ درخواستي كه با مرگ مرد سياست پيشه ي اموي هيچ گاه جامه عمل نپوشيد و پادشاه مغرور بني اميه راه مخالف با وصيت پدر را پيش گرفت.

همان طور كه يزيد انتظار داشت، مردم شام با شنيدن سخنان او بشدت تحريك شده و فرياد زدند: اي يزيد! ما را به هر سو كه مي خواهي اعزام كن، ما با همان شمشيرهايي كه در روز صفين در مقابل مردم عراق ايستادم در خدمت تو خواهيم بود.

يزيد شادمان از اجراي موفق برنامه ي خود دستور داد اموال فراواني را ميان اهالي شام تقسيم كردند، و آنگاه خود خبر درگذشت معاويه را به حاكم سرزمين هاي اسلامي اطلاع داد. او تمامي مقامات را ابقاء كرد اما با اشاره ي سرجون (غلام معاويه) حكومت كوفه را كه پايگاه شيعيان اميرالمؤمنين علي و اهل بيت عليهم السلام بود با حفظ سمت به عبيدالله بن زياد حاكم بصره سپرد. [1] .