علامه ي مجلسي مي نويسد: در نوشته هاي برخي از اصحاب آمده است: راوي گفت: «زينب دو ستون در مسجد را گرفت و صدا زد: اي جد بزرگوار! من خبر مرگ برادرم حسين (ع) را برايت آورده ام». اشك او در آن حال خشك و گريه و زاري او كاشسته نمي شد، هرگاه كه به علي بن الحسين (ع) مي نگريست، اندوهش تازه مي شد و احساساتش فزوني مي يافت». [1] .