چه خوب گفته است دعبل خزاعي در مرثيه اش، آنجا كه مي گويد:

سر پسر دختر محمد (ص) و جانشين او، براي بينندگان بر نيزه بالا برده مي شود، و مسلمانان مي بينند و مي شنوند، ولي نه انكار مي كنند و نه اندوه مي خورند،

چشمها با ديدن تو كور مي گردد و مصيبت تو هر شنونده اي را كر مي سازد؛

پلكهايي را بيدار كردي در حالي كه خود برايشان خواب بودي و چشمي را در خواب كردي كه به وسيله ي تو در خواب نمي رفت، هيچ بوستاني نيست مگر آنكه آرزو مي كند كه منزلگاه و آرامگاه تو باشد. [1] .

فخر شيعه و سند شريعت، علامه ي مجلسي گويد: «مشهور ميان علماي اماميه ي ما اين است كه سر آن حضرت با پيكرش دفن شد. علي بن الحسين (ع) آن را بازگرداند». [2] .

سيد محمد بن ابي طالب گويد: «امام سر حسين (ع)؛ نقل شده است كه به كربلا بازگردانده و با پيكرش دفن گرديده؛ و نظر شيعه بر اين بوده است» [3] .

اما درباره ي چگونگي آن، بدخشاني گويد: «سپس (يزيد) فرزندان حسين (ع) و سر آن حضرت را همراه علي بن الحسين (ع) به مدينه فرستاد» [4] .

پس بنابر عبور آنان از كربلا، سر شريف به پيكر مطهر ملحق شد؛ و اين چيزي است - كه چنانكه مي آيد - روايت شده است.