بازگشت

شام، دروازه ي فاتحان


كشور گشايان از دريا و خشكي و از چهار سو به شام آمده اند... فراعنه از دريا و خشكي، بابليها و ايرانيان از شرق و شمال، اسكندر، صليبها و عثمانيها از شمال، غازان، هولاكو و تيمور لنگ از شرق، فاتحان عرب از شرق و جنوب، و ناپلئون از جنوب و از راه درياي غرب به اين سرزمين آمده اند. [1] .

دمشق تا سال 721 ق. م يعني سال استيلاي بابليها و ايرانيان، فرمانبردار آشوريها بود. سپس ساكنان اين شهر همراه ديگر مردم سوريه عليه بختنصر شوريدند. در سال 331 ق. م


اسكندر ذوالقرنين بر آنجا چيره شد. پس از آن تا زمان استيلاي روميان به سال 64 ق. م در قلمرو سلوكي هاي يوناني قرار داشت. در سال 59 ق. م بسياري از يهوديان در آنجا به قتل رسيدند؛ و در حدود سال 20 ق. م بار ديگر يهوديان به آنجا بازگشتند. در حدود سال 37 ميلادي، پولس به آن سرزمين آمد و در اين هنگام حارث غساني عرب، حمو هيرودرس كبير به طور موقت بر آنجا حكومت داشت. پس از پيروزي دولت روم، مسيحيت در دمشق رواج يافت و يثودوسيوس فرمان لغو بت پرستي را صادر كرد... در يك برهه زماني كوتاه همه مردم اين سرزمين به جز يهوديان دين مسيحيت داشتند. در سال 540 م. ايرانيان آن را فتح كردند... و پس از مدتي كوتاه به دست كشور روم افتاد و غساني ها به نيابت از روميها بر آنجا حكومت كردند، تا آنكه در سال 633 م. مسلمانان، آنجا را فتح كردند. عمر، معاوية بن ابي سفيان را بر شام گماشت و او مدت بيست سال بر آنجا حكم راند. در سال 41 مردم با او بيعت كردند. بنابراين معاويه بنيانگذار دولت اموي است كه دمشق را پايتخت سرزمين هاي اسلامي قرار داد و اين پايتخت تا سال 132 هجري همچنان پابرجا بود. [2] .


پاورقي

[1] همان.

[2] دايرة المعارف، ج 8، ص 18 (با تلخيص).