سر امام حسين (ع) اين آيه ي شريفه ي سوره ي كهف را تلاوت فرمود: «ام حسبت أن اصحاب الكهف و الرقيم كانوا من آياتنا عجبا» [1] شايد سر تلاوت اين آيه مشتركات ميان اصحاب كهف و امام حسين (ع) و ياران وي است. اما با وجود اين مشتركات، خداوند، داستان حسين (ع) را شگفت تر ساخته است.

آيه ي شريفه با استفهام انكاري آغاز مي شود و اين خود تأكيدي است بر اينكه در ميان آيه هاي خداوندي شگفت تر از داستان اصحاب كهف نيز وجود دارد. مقصود سر مقدس نيز همين بود كه با تلاوتهاي مكرر قصد جلب نظرها را داشت. [2] .

اگر مردم پس از 309 سال به حقانيت دعوت و اعتقاد اصحاب كهف پي بردند نهضت امام حسين (ع) از همان آغاز تاكنون پر از نشانه هاي الهي بوده و هست. نشانه هاي الهي


فراواني كه در ايام زندگاني و پس از شهادت ايشان درباره ي دشمنانش به ظهور رسيد نيز دليل ادعاي فوق است. بلكه تكلم سر پس از بريده شدن و حتي پس از دفن از بزرگ ترين نشانه هاي آشكار كننده ي حقانيت است و گواه آن است كه آنچه بر آن امام همام گذشت، شگفت انگيزتر است.

شايسته است در اينجا به مهم ترين مشتركات ميان امام حسين (ع) و اصحاب ايشان و ميان اصحاب كهف اشاره گردد:

1 - فتوت (جوانمردي): قرآن كريم مي فرمايد: «آنها جواناني بودند». معناي فتي در زبان عربي تنها منحصر به جوان و نوجوان نيست، بلكه به معناي مرد خوش فكر، مسؤوليت پذير و تحمل كننده ي سختيهاي ناشي از باور و اعتقاد است. شاعر مي گويد:

فتي تحمل كننده ي همه ي ناگواريها است، نه آنكه از نعمت جواني برخوردار است.

2 - قيام براي خدا: قرآن كريم، قيام اصحاب كهف را با اين سخن خداوند تأكيد فرموده است: «چون قيام كردند و گفتند...» و قيام شهداي كربلا هم نياز به دليل ندارد.

3 - رجعت: در روايات آمده است كه اصحاب كهف رجعت مي كنند و در شمار ياران حضرت مهدي، رهبر آخرين فصل نهضت امام حسين (ع) درمي آيند. همچنين در روايات آمده است كه شهداي كربلا نيز رجعت مي كنند. [3] .