سيد بن طاووس گويد، زيد بن موسي [1] گفت: پدرم از جدم روايت كرد كه فرمود:


فاطمه ي صغري پس از آنكه از كربلا وارد كوفه شد فرمود: خدا را سپاس مي گويم به شماره ي ريگها و شنها و او را مي ستايم به عظمت و سنگيني عرش تا فرش. به او ايمان مي آورم و بر او توكل مي كنم. گواهي مي دهم كه معبودي جز خداي يگانه نيست؛ و محمد بنده و فرستاده ي اوست؛ و فرزندانش را با لب تشنه در كنار فرات سر بريدند! بي آنكه كسي را كشته باشند تا از آنها انتقام بگيرند.

پروردگارا به تو پناه مي برم از اينكه سخني را به دروغ به تو نسبت دهم و برخلاف آنچه فرموده اي، از گرفتن پيمان براي خليفه ي خود علي بن ابي طالب (ع)، سخني بر زبان آورم! همان كسي كه حق او را غصب كردند و او را بي گناه كشتند. همان گونه كه ديروز، مردمي به ظاهر مسلمان در خانه اي از خانه هاي خدا فرزندش را به قتل رساندند. مرگ بر اينان باد؛ كه علي را نه در دوران حيات و نه در هنگام وفات ياري كردند؛ تا او را به جوار رحمت خويش فراخواندي. در حالي كه سرشتي پسنديده طينتي پاك زيبنده اخلاق و مناقبي معروف و عقايدي مشهور داشت. خدايا! تو او را از كودكي به اسلام هدايت كردي و در بزرگي به او خلق و خوي نيكو بخشيدي و فضايلش را ستودي. او با تو و رسول تو رفتاري خالصانه و صادقانه داشت تا او را هم به جوار رحمت خويش بردي. او به دنيا بي رغبت بود و حرص و آز نداشت. مايل به آخرت بود و در راه تو و براي خشنودي تو جهاد كرد. تو او را پسنديدي و او را برگزيدي و به راه مستقيم هدايت كردي.


اي مردم كوفه، اي اهل نيرنگ و بي وفايي و خودخواهي. ما خانداني هستيم كه خدا ما را به شما و شما را به وسيله ي ما مورد امتحان قرار داد. آزمايش ما را نيكو قرار داد و دانش و فهم را نزد ما نهاد. ما جايگاه دانش و محل فهم و حكمت او هستيم. و بر بندگان خدا در شهرهاي زمين حجت هستيم. خدا ما را به كرامت خويش گرامي داشت و به وسيله ي پيامبرش بر بسياري از آفريدگان، آشكارا برتري بخشيد. ولي شما ما را تكذيب كرديد و در حق ما ناسپاسي نموديد. كشتن ما را جايز شمرديد و اموال ما را به غارت برديد. همان طور كه ديروز جد ما را كشتيد [2] و به خاطر كينه هاي ديرينه، خون ما اهل بيت ازشمشيرتان مي چكد. از اين كردار زشت، چشمهاي شما روشن و دلهايتان شادمان گرديد. اين افترايي بود كه بر خدا بستيد و نيرنگي بود كه زديد، خداوند بهترين تدبير كنندگان است.

اما از ريختن خون و غارت اموال، خوشحال نباشيد. مصايب بزرگ و صدمه هاي عظيمي كه به ما رسيده سرنوشتي بود كه پيش از رسيدن به ما در كتاب خدا رقم خورده


بود؛ و اين كار براي خدا آسان است، تا بر آنچه از دست رفته اندوه نخوريد و به آنچه به شما عطا فرموده شادمان نباشيد؛ و خداوند گردنكشان و متكبران را دوست ندارد».

مرگ بر شما باد، در انتظار لعنت و كيفر الهي باشيد. گويي كه بلاي آسمان از راه مي رسد و بر شما فرو مي بارد تا شما را با عذاب نابود كند و به جان يكديگر اندازد. آنگاه در روز قيامت به خاطر ستمي كه بر ما روا داشته ايد در عذاب دردناك جاودانه بمانيد. لعنت خداوند بر ستمگران باد.

واي بر شما آيا مي دانيد با كدامين دست ما را زديد و با چه شخصيتي به جنگ ما شتافتيد يا با چه پايي براي جنگيدن با ما به راه افتاديد؟

به خدا سوگند دلهايتان سنگ، جگرهايتان پر از نفرت، و دلهايتان مهر خورده است. چشم و گوشتان را بسته اند. شيطان شما را فريفته و به دام انداخته است. بر ديدگان شما پرده افتاده است و هدايت نمي شويد!

اي اهل كوفه مرگ بر شما باد! چه كينه اي از رسول خدا (ص) به دل داشتيد و كدام دشمني موجب شد كه با برادرش علي بن ابي طالب (ع) جد من، و فرزندان و عترت برگزيده ي پيامبر (ص) چنين عناد بورزيد و كسي از ميان شما با افتخار بگويد: ما علي و فرزندانش را با شمشيرها و نيزه هاي هندي كشتيم، زنان را چونان تركان به اسارت درآورديم و با آنان مبارزه كرديم، چه مبارزه اي! خاك بر دهان اين گوينده باد! آيا به كشتن مردمي كه خداوند آنها را تزكيه فرموده و پليدي را از آنها زدوده است افتخار مي كني؟ پس خشم خود را فرونشان و مانند سگ روي پايت بنشيني، چنان كه پدرت نشست. جز اين نيست كه هركس پاداش رفتار خويش و آنچه را از پيش فرستاده مي بيند. واي بر شما، آيا به خاطر برتري اي كه خداوند به ما بخشيده بر ما حسد مي ورزيد؟!

گناه ما چيست اگر روزگار درياي ما را مواج ساخته و درياي شما چنان بي آب است كه يك حيوان كوچك را هم نمي پوشاند!

اين فضل خداوند است كه به هر كس بخواهد مي دهد و خداوند صاحب فضل بزرگ است و كسي كه خدا برايش نوري قرار ندهد، نوري نخواهد داشت.


گويد: همه ي صداها به گريه بلند شد! و گفتند: بس است اي دختر پاكيزگان! كه دلهايمان را آتش زدي و گلوهايمان را فشردي و درونمان را شعله ور ساختي. پس آن حضرت سكوت كرد. [3] .