عبيدالله بن زياد با شنيدن خبر بازگشت لشكر به فرماندهي عمر سعد، فرمان داد كه هيچ كس در كوفه حق حمل سلاح ندارد. نيز از بيم شورش مردم با مشاهده ي حالت اسيران آل محمد (ص)، فرمان داد كه ده هزار سوار راهها، بازارها و كوچه ها و خيابانها را به اشغال خود درآورند. او فرمان داد كه سرها را در وسط كجاوه ها و در مقابل چشم زنان قرار دهند و در كوچه و خيابان بگردانند تا مردم بترسند و وحشت كنند. [1] .

همچنين عبيدالله بن زياد فرمان داد تا سر مقدس را بر نيزه كنند و در راهها و ميان قبايل كوفه بگردانند. صد هزار تن براي تماشا گردآمدند: برخي تسليت مي گفتند و برخي ديگر تهنيت و شادباش! [2] .

[1] ر. ک. معالي السبطين، ج 2، ص 57 و روضة الشهداء، ص 288.

[2] ر. ک. کامل البهائي، ص 29. بر پژوهشگران آگاه پوشيده نيست که جمعيت کوفه در آن هنگام (سال 61 ه ق) بيش از سيصد هزار نفر بود. زيرا کساني که براي امام حسين (ع) نامه نوشتند از وجود صد هزار رزمنده خبر دادند. اگر به طور ميانگين هر نفرشان به يک خانواده‏ي سه نفري منسوب باشد، جمعيت کوفه حدود سيصد هزار مي‏شود. مؤيد نظر ما سخني است که عمر بن خطاب در سال 22 ه درباره‏ي کوفه گفت: چه چيزي از صدهزار نيرو بزرگ‏تر است که نه از اميري راضي‏اند و نه اميري از آنها راضي است؟ کوفه صدهزار جنگجو در خود دارد (ر. ک. الکامل في التاريخ، ج 3، ص 32). اين رقم مربوط به سال 22 هجري است. بنابراين بدون شک در 38 سال بعد، شمار جمعيت شهر به سه برابر رسيده است.