بيشتر منابع تاريخي نوشته اند كه عمر سعد در بعد از ظهر روز يازدهم كربلا را به سوي كوفه ترك گفت و باقيمانده ي كاروان حسيني را با خود همراه برد. با در نظر گرفتن مسافت و نيز سرعت چارپايان در آن روزگار بايد گفت كه عمر سعد و همراهانش اگر در حركت خود جديت به خرج داده باشند، اول شب دوازدهم به كوفه رسيده اند.

از اين رو مي توان گفت كه كاروان حسيني شب دوازدهم را همراه سپاه عمر سعد در يكي از منزلگاههاي بسيار نزديك به كوفه در حومه ي آن شهر به سر برده است.

گويا عمر سعد در ظهر روز دوازدهم همراه لشكر خود و باقيمانده ي كاروان حسيني وارد كوفه شد. دليل اين كار هم عامل تبليغاتي بود كه ابن زياد و اعوان و انصارش مي خواستند به اين پيروزي مباهات كنند و آن را به رخ مردم بكشند. شواهد تاريخي زير اين نكته را كه عمر سعد در ظهر روز دوازدهم وارد كوفه شد تأييد مي كند:

سهل بن حبيب شهر زوري گويد: «من در آن سال قصد حج بيت الله الحرام را كردم. چون به كوفه وارد شدم، ديدم كه بازارها تعطيل و دكانها قفل است و انبوهي از مردم دسته دسته تجمع كرده اند. برخي پنهاني مي گريستند، برخي آشكارا مي خنديدند. من نزد پيرمردي رفتم و گفتم: اي پيرمرد! چه اتفاقي افتاده است؟ مي بينم كه دسته دسته جمع شده ايد! آيا عيدي داريد كه مسلمانان ندارند؟ او دست مرا گفت و از جمعيت كنار كشيد و گفت: آقاي من ما


عيدي نداريم! آنگاه با صداي بلند گريست. من گفتم: خدايت رحمت كند، مرا آگاه كن؟ گفت: دليل اين اجتماع، آمدن دو لشكر است؛ يكي پيروز و ديگري شكست خورده و مغلوب!

گفتم: لشكر چه كساني؟

گفت: لشكر ابن زياد كه پيروز است! و لشكر حسين بن علي (ع) كه شكست خورده است!

سپس گفت: خدا كند كه سر حسين را نزد ما نياورند.

هنوز سخن او به پايان نرسيده بود كه صداي بوق به گوشم رسيد و پرچمهاي افراشته سررسيدند. چون به اطرافم نگاه كردم ديدم كه لشكر آمد و داخل كوفه شد. [1] .