مورخان اتفاق نظر دارند بر اينكه عمر سعد در روز دهم محرم كربلا را ترك نگفت. بلكه تا زوال آفتاب روز يازدهم در آنجا ماند. او كشتگان خود را جمع كرد و بر آنها نماز خواند، ولي نور چشم زهراي بتول (س) و يارانش را بدون غسل و كفن بر روي زمين رها كرد.