سيد بن طاووس مي نويسد: بدان كه در پايان روز عاشورا اهل و عيال حسين (ع) به


اسارت دشمن درآمدند. آنها در غم و اندوه و گريه به سر مي بردند و آن روز در حالي به پايان رسيد كه آنان در نهايت مصيبت و شكسته احوالي بودند. آن شب را در حالي به سر بردند كه حامي و مردي نداشتند و در اقامت و حركت غريب بودند. دشمنان نيز بسيار از آنها بيزاري و دوري مي جستند، تا بدين وسيله به عمر سعد بي دين و يتيم كننده ي اطفال محمد (ص) و جريحه دار كننده ي جگرها؛ و عبيدالله بن زياد زنديق و نيز به سر دسته كفار و معاندان، يزيد بن معاويه، تقرب بجويند. [1] .