سيد ين طاووس گويد: «سپس زنان را از خيمه گاه بيرون آوردند و آن را آتش زدند. زنان با سر و پاي برهنه و گريه كنان بيرون دويدند...». [1] .

ابن نما گويد: دختران رسول خدا (ص) و نور ديدگان زهرا (س)، با سر برهنه و با شيون و زاري براي پير و جوان نوحه سرايي مي كردند؛ و چون خيمه گاه را آتش زدند، وحشت زده بيرون آمدند. چنان كه شاعر گويد:

يتيمان را مي بيني كه شيون و زاري مي كنند و به خاطر از دست دادن بهترين امام، خاك را جست و جو مي كنند.

بانوان پرده نشين سر برهنه مانده اند بر سر و روي يتيمان دست نوازش مي كشند. زنان را مي بيني كه بيوه و فرزندمرده شده اند و بر پاكيزگان و شيران بيشه مي گريند. [2] .

ناگفته نماند كه همه ي خيمه گاه به آتش كشيده شد. چنان كه امام رضا (ع) فرموده است: «خيمه هاي ما را به آتش كشيدند». [3] ولي گويا خيمه اي كه امام زين العابدين (ع) و زنان در آن حضور داشتند، آخرين خيمه اي بود كه به آتش كشيده شد.