جلادان بني اميه و دشمنان خدا و رسول (ص) پس از قتل امام (ع)، تنها به غارت وي و اسب تازاندن بر پيكرش بسنده نكردند، آنان به غارت خيام حسين پرداختند و با دزديدن زيورآلات و پوشش زنان به طرزي فجيع، حريم رسول خدا (ص) را شكستند و كاري كردند كه هيچ انسان غيوري آن را نمي پذيرد. يافعي گويد: «پس از كشتن سروران برگزيده، تبهكاران شرور به خيام حرم حمله كرده، حريم را شكستند». [1] .

دينوري گويد: «آنگاه مردم زعفرانهاي گرفته شده از كاروان و آنچه را كه در خيمه ها بود، چپاول كردند». [2] .


طبري به نقل از ابومخنف مي نويسد: مردم به سوي زنان و بار و بنه امام حسين (ع) رفتند. اگر زني را مي ديدند، لباسش را از پشت مي كشيدند و هرچه قدر هم كه مقاومت مي كرد باز آن را مي بردند. [3] .

سيد بن طاووس گويد: مردم در غارت اموال خاندان پيامبر و نور چشم زهراي بتول از يكديگر پيشي مي جستند، به طوري كه چادري را كه زنان به كمر بسته بودند مي كندند، زنان و دختران و حرم رسول خدا (ص) بيرون آمدند، جملگي مي گريستند و در فراق حاميان و دوستان نوحه سرايي مي كردند». [4] .

غارت خيمه گاه به فرمان مستقيم عمر سعد بود! اسفرايني مي نويسد: [عمر سعد] گفت: برويد و خيمه ها را غارت كنيد، آنان نيز رفتند و همه ي جامه هاي اهل حرم و كودكان را غارت كردند، سپس خيمه ها را با شمشير بريدند. آنگاه ام كلثوم بيرون آمد و گفت: اي عمر سعد! خداوند ميان ما و تو داوري خواهد كرد و تو را از شفاعت جدم محروم خواهد ساخت و از حوض او سيراب نخواهي شد، همان طور كه تو با ما رفتار كردي و فرمان به كشتن سبط پيامبر دادي و به زنان و كودكانش نيز رحم نكردي! ولي پسرسعد به او توجهي نكرد. [5] .

اجراكننده اين رفتار توهين آميز شمر بن ذي الجوشن بود. حسام الدين در الحدائق الورديه مي نويسد: شمر بن ذي الجوشن به خيمه گاه رفت و فرمان داد هر چه را كه زنان با خود دارند غارت كنند. آنان هر چه در خيمه ها بود گرفتند. حتي براي گرفتن گوشواره ي ام كلثوم، گوش او را پاره كردند؛ و پس از تقسيم غنايم، خيمه گاه را به آتش كشيدند». [6] .

شيخ صدوق به نقل از عبدالله بن حسن از مادرش فاطمه بنت الحسين (ع)، [7] نقل


مي كند كه گفت: مردم به چادرهاي ما ريختند، من كه كودكي خردسال بودم دو خلخال طلا به پا داشتم مردي آمد و در حالي كه گريه مي كرد خلخالها را از پايم مي كند! گفتم: اي دشمن خدا، چرا گريه مي كني؟ گفت: چطور گريه نكنم و حال آنكه دختر رسول خدا (ص) را غارت مي كنم! گفتم: غارتم مكن. گفت: بيم آن دارم كه ديگري بيايد و آنها را بگيرد! آنها هرچه در خيمه ها بود غارت كردند، تا آنجا كه روپوشهاي ما را نيز مي كندند!». [8] .


ابن نما گويد: «آنگاه سرگرم غارت اهل و عيال حسين (ع) گشتند، تا آنجا كه روپوش زنان، انگشتريها، گوشواره ها و خلخالها را غارت مي كردند. مردي از سنبس [9] آمد و روپوش دختر امام حسين (ع) را از سر او برداشت. پس از آن، زنان سربرهنه ماندند و باران مصايب و غم و اندوه بر آنها باريدن گرفت. [10] .

ابن شهرآشوب از امام رضا (ع) نقل مي كند كه فرمود: «محرم ماهي بود كه مردم دوران جاهليت جنگيدن در آن را حرام مي دانستند. اما در همين ماه خون ما را ريختند، حرمت ما را شكستند، زنان و فرزندان ما را اسير كردند و چادرهامان را به آتش كشيدند و بار و بنه ي ما را به غارت بردند.» [11] .