بازگشت

خون باريدن آسمان


پس از شهادت امام حسين (ع) آسمان بر مردم خون باريد و اين نشانه ي آسماني كاشف از خشم خداوند تعالي بود كه مردم آن را مشاهده كردند. اين نشانه از حجت هاي الهي بود كه نمي توان آن را انكار كرد و حضرت زينب (س) با استناد به آن، خطاب به مردم كوفه فرمود: «آيا شگفت زده مي شويد از اينكه آسمان خون ببارد و به يقين عذاب آخرت خواركننده تر است و شما ياري نمي شويد». [1] .

رواياتي كه از اين نشانه ي آسماني خبر مي دهد فراوان است كه براي مثال به موارد ذيل اشاره مي شود:


شيخ طوسي به نقل از عمار بن ابي عمار مي نويسد: «آسمان در روز قتل حسين (ع) خون تازه باريد». [2] .

ابن سعد به نقل از نضره ي ازديه مي نويسد: «هنگامي كه حسين بن علي (ع) كشته شد آسمان خون باريد به طوري كه خيمه ها و هر آن چه با خود داشتم از خون پر شد. [3] .

بيهقي نيز همين مطلب را از نضره ي ازديه نقل كرده است. [4] .

ابن سعد به نقل از سليم القاص مي نويسد: «روز قتل حسين بر ما خون باريد». [5] .

ابن طلحة به نقل از هلال بن ذكوان گويد: هنگامي كه حسين بن علي (ع) كشته شد مدت دو يا سه ماه از نماز صبح تا غروب آفتاب چنين به نظر مي رسيد كه ديوارها به خون آغشته است. گفت: در راه سفر چنان باراني بر ما باريد كه اثر آن مانند خون بر جامه هاي ما باقي ماند.» [6] بلاذري به نقل از ابوحصين گويد: «هنگامي كه حسين (ع) كشته شد مدت دو يا سه ماه از نماز صبح تا طلوع خورشيد گويي كه ديوار آغشته به خون است». [7] وي همچنين از سالم القاص نقل مي كند: روزهاي قتل حسين (ع) بر ما خون باريد». [8] قاضي نعمان مصري از ام سالم نقل مي كند كه گفت: هنگامي كه حسين بن علي (ع) كشته شد، از آسمان باراني همانند خون باريد كه بر اثر آن خانه ها و ديوارها سرخ رنگ شد. اين مطلب به بصره، كوفه وشام نيز رسيد به طوري كه ما شك نداشتيم كه عذاب نازل خواهد شد!». [9] .


پاورقي

[1] اللهوف، ص 193.

[2] امالي شيخ طوسي، ص 330، مجلس يازدهم، حديث شماره‏ي 106/659.

[3] ترجمة الامام الحسين (ع)، ابن‏سعد، تحقيق سيد عبدالعزيز طباطبايي، ص 90، شماره‏ي 321.

[4] دلايل النبوة، ج 8، ص 471؛ و نيز ر. ک. ذخائر العقبي، ص 10؛ سبل الهدي و السلام، ج 11، ص 80.

[5] ترجمة الامام الحسين (ع)، ابن‏سعد، ص 90، ش 322؛ و نيز ر. ک. البيان و التعريف، ج 8، ص 353.

[6] مطالب السؤول، ص 155.

[7] انساب الاشراف، ج 3، ص 413.

[8] همان.

[9] شرح الاخبار، ج 3، ص 166، حديث 1099.