امام (ع) را، در حالي كه به ريسمان بسته شده بود، [1] همراه اسيران اهل بيت نبوت نزد عبيدالله بن زياد در كوفه آوردند، آن ملعون آهنگ قتل وي كرد و ميان زينب و ابن زياد مشاجره درگرفت. حضرت خطاب به عمه اش زينب فرمود: اي عمه، شما ساكت باش تا من با او صحبت كنم. سپس خطاب به او گفت: اي ابن زياد آيا مرا به مرگ تهديد مي كني؟ آيا نمي داني كه كشته شدن عادت ماست و خداوند كرامت شهادت را به ما ارزاني داشته است؟». [2] و با اين منطق در مقابل تفرعن و تكبر و سركشي ابن زياد ايستاد.