خـوارزمـي مـي نـويـسـد: «مـردم از هـر سـو آهـنـگ جـنـگ با امام (ع) كردند. وي نيز به حمله متقابل پرداخت. او در اين حال خواهان جرعه اي آب براي نوشيدن بود! [1] هر چه با اسب به


فرات حمله مي كرد، آنان نيز حمله مي كردند، و او را دور مي ساختند. از آن مـيان مردي به نام ابوالحتوف جحفي تيري رها كرد كه بر پيشاني حضرت نشست. حسين (ع) تـيـر را بيرون آورد و دور افكند. خون از صورت و محاسن امام (ع) جاري شد؛ در آن حال فرمود: خدايا تو مي بيني كه من به وسيله اين بندگان سركش و ستمگر تو به چـه حـالي گـرفـتـار شـده ام، بـار پـروردگـارا! ايـنـان را يـكـايـك ريـشـه كن كن و به قتل برسان و هيچ يك از آنان را بر روي زمين باقي مگذار؛ و هرگز بر آنان مبخش!

آنـگـاه هـمانند شيرخشمگين حمله كرد و به هر كس مي رسيد او را بر خاك مي افكند. تير از هر سو بر او مي باريد و آن حضرت سينه و سر را در برابر آنها سـپـر مـي كـرد؛ [2] و مـي گفت: اي امت بدكردار! پس از محمد با خاندانش بد رفـتـار كـرديـد. بـدانـيـد كـه از اين پس كه مرا كشتيد، كشتن همه بندگان صالح خداوند بـراي شـما آسان است. به خدا سوگند، من اميدوارم به خاطر اينكه شما مرا خوار كرديد، او مرا گرامي بدارد؛ و آنگاه از جايي كه خود ندانيد از شما انتقام بگيرد!

حصين بن مالك سكوني فرياد زد و گفت: اي پسر فاطمه، به چه وسيله انتقام تو را از مـا مي گيرد؟ فرمود: شما را به جان هم مي اندازد و خونتان را مي ريزد؛ و آنگاه بر شما عذابي دردناك خواهيد باريد.


سـپـس حـضـرت سـرگـرم نـبـرد شـد تـا آنـكـه 72 زخـم بـر وي وارد آمد. [3] » [4] .

طبري درباره ي آن لحظه هاي غمناك از زبان حميد بن مسلم چنين مي نويسد:

«حـضـرت جـبّه اي از خز به تن داشت، عمامه بسته و با وسمه خضاب كرده بود. پيش از آنـكـه كـشـتـه شـود، پـيـاده هـمـانند قهرماني شجاع مي جنگيد. تيرهايي را كه به سويش پرتاب مي شد دفع مي كرد و از آسيب گاههاي دشمن براي ضربه زدن استفاده مي كرد؛ و در آن حـال مـي فـرمـود: آيـا بـر كـشـتن من يكديگر را تشويق مي كنيد؟ به خدا سوگند پس از كشتن من، كشتن همه بندگان پرهيزگار خدا براي شما آسان خـواهـد بـود. مـن از خـداي خـويـش ‍ امـيـدوارم كـه در بـرابـر آسـان گـرفـتـن قتل من، مرا گرامي بدارد و از جايي كه نمي دانيد از شما انتقام بگيرد. به خدا سوگند، چـنـانـچـه مرا بكشيد شما را به جان هم مي اندازد تا خون يكديگر را بريزيد؛ و به اين اندازه هم راضي نخواهد شد تا آنكه عذابي دردناك نيز بر شما فرو فرستد.

گـويـد: حضرت مدت زيادي از روز را درنگ كرد و اگر مردم مي خواستند، مي توانستند او را بـكشند. ولي آنها يكديگر را جلو مي انداختند و هر گروهي دوست داشت كه گروه ديگر كار را تمام كند.


گـويـد: در ايـن هـنـگـام شـمـر مـيان مردم فرياد زد: واي بر شما منتظر چه هستيد؟ مادر به عزايتان بنشيند، بكشيدش!

گـويد: سپاه از همه سو حمله ور شد. زرعة بن شريك تميمي ضربتي به دست چپ ايشان زد و ضربتي ديگر به گردن حضرت زده شد. سپس همه بازگشتند و آن حضرت بر مي خاست و با صورت بر زمين مي خورد!» [5] .