از جمله كارهاي مهمي كه امام حسين (ع) در روز عاشورا انجام داد اين بود كه وصيتها را به فـرزنـدش عـلي بـن الحـسـيـن، كـه در آن روز بيمار بود و توان جهاد در ركاب پدرش را نداشت، انتقال داد.


مسعودي گويد: «آنگاه علي بن الحسين (ع) را ـ كه بيمار بود ـ احضار كرد و اسم اعظم و مـواريـث پـيـامبران را به او وصيت كرد و به اطلاعش رساند كه علوم و كتابها و قرآنها و سـلاح را بـه امّ سـلمـه سـپـرده و بـه او فـرمـوده اسـت كـه هـمـه آنـهـا را بـه وي بدهد.» [1] .

در كتاب دعوات راوندي به نقل از امام زين العابدين آمده است:

پـدرم بـه هـنگام شهادت مرا به سينه چسبانيد و گفت: پسرم، دعايي را كه مادرم فاطمه ـ صلوات اللّه عـليـهـا ـ بـه مـن آمـوخـت و آن دعـا را رسـول خـدا بـه او آمـوخـتـه بـود و جـبـرئيـل نـيـز آن را بـه رسـول خـدا آمـوخـتـه بـود، بـراي روز نياز و غم و اندوه و روزي كه مصيبت فرو مي آيد و براي كارهاي بزرگ و ناگوار حفظ كن.

گـفـت: بخوان: «به حق ياسين و القرآن الحكيم و به حق طه و القرآن العظيم، اي كسي كـه نـيـاز نيازمندان را مقدّر مي داري، اي كسي كه بر ضميرها آگاهي، اي برطرف كننده ي انـدوه گرفـتـاران، اي گـشـايشگر غمزدگان، اي رحم كننده بر پيران و اي روزي دهنده طـفـلان خـردسـال، اي كـسـي كـه از تـفـسـيـر بـي نـيـازي، بـر مـحـمـد و آل محمد درود فرست و براي من چنين و چنان كن!» [2] .

از ابـي جعفر نقل است كه فرمود: «هنگامي كه آن پيشامد براي حسين (ع) اتفاق افتاد، دختر بـزرگش، فاطمه بنت الحسين (ع) [3] را فراخواند و يك كتاب در پيچيده و يـك وصـيـت آشـكـار بـه او داد. در ايـن هـنـگـام عـلي بـن الحـسـيـن بـه دل درد مـبـتـلا بـود و بـيـمـاري وي فـكـر


آنـان را بـه خـود مشغول داشته بود. پس از آن فاطمه آنها را به علي بن الحسين (ع) سپرد و بعد به دست ما رسيد.» [4] .