طـبـري مـي نـويـسـد: «هـنـگامي كه امام حسين (ع) با يك گروه سه چهار نفره باقي ماند، شـلواري مـحـكم از پارچه خواست كه برقش چشم را خيره مي كرد. سپس براي آنكه غارتش نكنند، آن را پاره پاره كرد. يكي از يارانش گفت: اي كاش زيرش ‍ شلوارك مي پوشيديد. فرمود: «آن لباس خواري است و پوشيدنش شايسته من نيست.» [1] .

طـبـري به نقل از ابي ليلي گويد: «هنگامي كه حسين بن علي (ع) احساس كرد كه كشته مي شود، فرمود: كهنه جامه اي كه كسي را به آن تمايلي نباشد بياوريد تا زير جامه ام بپوشم...» [2] .

ابـن شـهر آشوب مي نويسد كه حضرت فرمود: «برايم جامه اي بي ارزش بياوريد تا بـه جز اين جامه ام بپوشم كه عريانم نكنند، چون مرا مي كشند و غارت مي كنند...» وقتي شـلواركـي بـراي حـضـرت آوردنـد، از پـوشـيـدنـش خـودداري كـرد و گـفـت: ايـن لبـاس ‍ اهـل ذمه است. آنگاه چيزي بزرگ تر از شلوارك و كوچك تر از شلوار آوردند و حضرت آن را پوشيد.» [3] .


طـريـحي گويد: هنگامي كه همه ي ياران حسين كشته شدند و هيچ كس با وي نماند، و هر چه فـريـاد كـرد كـسـي بـه دادش نـرسـيـد و بـه مـرگ خـويـش يـقـيـن حاصل كرد، به خيمه گاه آمد و به خواهرش گفت: برايم كهنه جامه اي بياور كه هيچ يك از مـردم را رغـبتي در آن نباشد، تا در زير اين جامه ام بپوشم و پس از كشته شدن عريان نـمـانـم. در ايـن هـنگام صداي ناله و زاري زنان بلند شد و سپس برايش جامه اي آوردند. حـضـرت آن را از چـنـد جا پاره كرد و زير لباسش پوشيد. آن حضرت شلوار نو را هم پاره كرد تا غارتش نكنند.» [4] .