بنابر نقل طبري، سويد بن عمرو بن ابي مطاع خثعمي در شمار آخرين ياراني بود كه براي حسين (ع) باقي ماندند. [1] سماوي در زندگينامه وي نوشته است: «سويد بزرگ


مردي شريف و عابد بود و بسيار نماز مي گزارد. او مردي شجاع و جنگ آزموده بود همان طور كه طبري و داودي نيز از او ياد كرده اند» [2] .

سيد بن طاووس گويد «سويد بن عمرو بن أبي مطاع كه مردي شريف بود و بسيار نماز مي گزارد، به ميدان رفت و همانند شيري ژيان جنگيد و بر بلاي فرود آمده شكيبايي ورزيد. تا آن كه بدنش از شدت جراحات وارده ناتوان شد و در ميان كشتگان افتاد. او همچنان بدون حركت افتاده بود كه شنيد مردم مي گويند: حسين (ع) كشته شد. آنگاه حمله كرد و كاردي را كه در كفش خود پنهان كرده بود، بيرون آورد و بدان وسيله با آنان جنگيد تا آن كه كشته شد. خداي از او خشنود باد.» [3] .

سماوي گويد: «سيره نويسان نوشته اند: بشر حضرمي كشته شد. آنگاه سويد پيش رفت و جنگيد تا از شدت جراحت بي رمق شد و به رو افتاد؛ و مردم گمان كردند كه او كشته شده است. پس از كشته شدن حسين (ع) و شنيدن اين خبر از زبان مردم، اندكي بهبودي در خود احساس كرد و كاردي را كه همراه داشت بيرون آورد - چون شمشيرش را از او گرفته بودند -. سپس مدتي با آن كارد جنگيد تا آن كه او را در محاصره گرفتند و عروة بن بكار تغلبي و زيد بن ورقاي جهني او را به شهادت رساندند. [4] » [5] .