طبري مي نويسد: «عمرو بن قرظه ي انصاري به ميدان رفت و در دفاع از امام حسين (ع) به پيكار پرداخت و مي گفت:

جنگاوران انصار مي دانند كه من از قلمرو خاندانم پشتيباني مي كنم با ضربت جواني كه خون و خانه اش را فداي حسين مي كند.» [1] .


طـبـري در ادامـه ي روايـت مـي نـويـسـد: «ابـو مـخـنـف بـه نـقـل از ثـابـت بـن هـبـيره گويد: سپس عمرو بن قرظه ي انصاري، كه همراه حسين (ع) بود، كشته شد. برادرش به نام علي، كه در سپاه عمر سعد بود، فرياد زد: اي حسين، برادرم را گـمـراه كـردي و او را فـريـفـتـي و به كشتن دادي! حضرت فرمود: خداوند برادرت را گـمـراه نـكـرد، بلكه او را هدايت و تو را گمراه كرد! گفت: خداوند مرا بكشد اگر تو را نـكـشـم و يـا آنـكـه خـودم كـشـتـه شـوم؛ و حـمـله كـرد. نـافـع بـن هـلال مـرادي حـمـله كـرد و بـا يك ضربت او را بر خاك افكند. يارانش او را از ميدان به در بردند و پس از مدتي مداوا بهبود يافت.» [2] .