طـبـري پـس از نـقـل داستان شهادت سعيد بن عبداللّه مي نويسد: «زهير بن قين به سختي پيكار كرد و اين رجز را مي خواند:

مـن زهـيرم پسر قين و در برابر آنان از حسين با شمشير دفاع مي كنم... او همچنين با دست بر شانه حسين مي زد و مي گفت:

پيش رو اي هدايت كننده ي هدايت شده كه ما امروز با جدّت پيامبر خدا و با حسن و علي مرتضي و با صاحب دو بال، آن جوان شجاع و شير خدا، آن شهيد زنده، ديدار مي كنيم.

... سـپـس عـبـداللّه بـن كـثـيـر شـعـبـي و مهاجربن اوس كندي به او حمله كردند و او را به قتل رساندند.» [1] .

خـوارزمـي در مـقـتـل خـويـش گـفـتـه است: «حسين (ع) در هنگام شهادت زهير گفت: اي زهير، خـداونـد تـو را رحـمـت كـنـد و كـشنده ي تو را همانند كساني كه آنان را به صورت بوزينه و خوك در آورد، لعنت كند.» [2] .


شيخ صدوق نوشته است كه زهير بن قين نوزده تن از مردان دشمن را كشت. [3] .

ابن شهر آشوب و سيد محمد بن ابي طالب نوشته اند كه زهير 120 تن را كشت. [4] .

سلامي كه در زيارت ناحيه مقدسه درباره ي زهير بن قين آمده، كاشف از منزلت والاي وي در نـزد اهل بيت است؛ چرا كه در آن آمده است: سلام بر زهير بن قين كه وقتي حسين (ع) به او اجـازه بـازگـشـت داد، گـفـت: نه به خدا سوگند، چنين چيزي هرگز شدني نيست. اين ممكن نـيـسـت كـه مـن فرزند رسول خدا را اسير دست دشمنان بگذارم و جان خويش را نجات دهم! خداوند چنان روزي را به من نشان ندهد!» [5] ؛