وي مـؤذن امـام حـسـين (ع) در وقتهاي نماز بود. او از كوفه آمد و در مكّه مكرّمه به امام (ع) پيـوسـت. چـون روز عـاشـورا فـرا رسـيد و ياران امام (ع) پس از حمله ي نخست، يكي پس از ديگري به ميدان مبارزه رفتند، حجّاج بن مسروق پس از ابوشعثاء كندي به ميدان رفت و - به روايت خوارزمي و ابن شهر آشوب ـ اين رجز را مي خواند:

اي حسين اي هدايت شده و هدايت گر و پيشرو،

ما امروز با جدّت پيامبر خدا،

و پس از آن با پدرت علي بلند مرتبه و برادرت امام حسن،

و بـا صـاحـب دو بـال، آن جـوان شـجـاع،

و بـا شـيـر خـدا آن شـهـيـد زنـده ديـدار مـي كنيم. [1] .

سـپـس حـمـله كرد و جنگيد تا كشته شد. [2] وي 25 تن از نيروهاي دشمن را به هلاكت رسانده بود. [3] .

سماوي و مقرّم هر دو نوشته اند كه حجّاج بن مسروق پس از گرفتن اجازه ميدان از امام (ع) سخت پيكار كرد و سپس نزد آن حضرت بازگشت و اين رجز را خواند:

جانم به فدايت اي هدايت شده هدايت گر!


مـن امـروز با جدّت پيامبر و پس از او با پدرت علي كه او را جانشين مي شناسيم ديدار مي كنم.

امـام حـسـيـن (ع) به او فرمود: «آري، و من نيز پس از تو با آنان ديدار مي كنم.» حجّاج بازگشت و جنگيد تا كشته شد ـ خداي از او خوشنود باد. [4] .