شـيخ صدوق در امالي (ص 137)، مجلس 30، حديث 1) از وي با نام «مالك بن انس كاهلي» ياد كرده و گفته است كه او در اثناي پيكار اين رجز را مي خواند:

قـبـايـل كاهل و دودان و خندفيون و قيس عيلان مي دانند،

كه من خرد كننده ي هماوردانم، اي قوم من، همانند شيرژيان باشيد،

خاندان علي پيروان رحمان و خاندان حرب پيروان شيطانند.

صـدوق هـمـچـنين نوشته است كه او هجده تن را كشت. ابن شهر آشوب در المناقب (ج 4، ص 102) از وي بـه همين نام ياد كرده و گفته است كه او چهارده تن را كشت. خوارزمي نيز در المـقـتـل (ج 2، ص 21) از وي بـه همين نام ياد كرده است. اما بسياري از منابع تاريخي و مـقتلها از اين صحابي جليل القدر با نام «انس بن حارث كاهلي» ياد كرده اند. مانند ابن حـجـر در الاصابه (ج 1، ص 68)، ابن حبّان در كتاب الثقات (ج 47، ص 41)، طبري در كـتـاب ذخـائر العقبي (ص 146) و ابن اثير در اسد الغابه (ج 1، ص 123). مرحوم شيخ عـبـاس قـمـي در نـفـس المـهموم (ص 289) گويد: احتمال قوي وجود دارد كه مالك بن انس ‍ كـاهـلي ياد شده همان انس بن كاهلي صحابي بوده باشد. در زيارت ناحيه مقدسه بر وي ايـن گـونـه سلام فرستاده شده است: «السلام علي أنس بن كاهلي اسدي» (البحار، ج 45، ص 71).

صحابي جليل القدر أنس بن حارث كاهلي از امام (ع) اجازه خواست تا به جنگ دشمن برود و حضرت به او اجازه فرمود: «او در حالي كه كمرش را با عمامه محكم بسته و ابروانش را بـا پـيـشـانـي بـنـد بـالا نگه داشته بود، به ميدان رفت. چون حسين (ع) او را در اين


هيأت ديد، گريست و فرمود: «اي پيرمرد، خداوند از تو قدرداني كند». او با وجود كهن سالي هجده تن از دشمن را كشت و سرانجام خود به شهادت رسيد». [1] .

او در هنگام مبارزه اين رجز را مي خواند:

كـاهـل و دودان و خـنـدفـيـّون و قـيـس عـيـلان نـيـك مـي دانـنـد كـه قـوم مـن آفـت جـان هماوردانند. [2] .