طـبـري در ادامـه ي روايـت مـي گـويد: «تا نيمروز يكي از سخت ترين پيكارهايي را كه خدا آفـريـده اسـت بـا آنان كردند. آنان تنها مي توانستند از يك سو به سپاه امام (ع) نزديك شـونـد؛


چـرا كـه چـادرهـاشـان نـزديك به هم بود و خودشان نيز نزديك به هم ايستاده از يـكـديگر پشتيباني مي كردند. چون عمر سعد اين را ديد مرداني را فرستاد تا آنان را از چپ و راست در هم بريزند و در محاصره قرار دهند.

يـاران امـام حسين (ع) در گروههاي سه و چهار نفره فاصله ي ميان چادرها را پر مي كردند و هر مردي را كه به قصد به هم ريختن و غارت چادرها نزديك مي شد از پاي در مي آوردند. در اين هنگام عمر سعد فرمان داد كه خيمه ها را ويران نكنند بلكه آنها را آتش بزنند. آنان نيز چنين كردند!

امـام حـسـين (ع) فرمود: بگذاريد چادرها را آتش بزنند كه در اين صورت نمي توانند از آنـهـا بـگذرند و به شما برسند. همين طور هم شد و دشمن جز از يك سو نمي توانست با آنان بجنگد.» [1] .