طـبـري مـي نويسد: «اما عمرو بن خالد صيداوي، جابر بن حارث سلماني، [1] سـعـد غلام عمرو بن خالد و مجمع بن عبداللّه عائذي [2] در آغاز نبرد به پيكار بـرخـاسـتـنـد و شـمشير كشيده،

گام پيش نهادند. چون در درياي لشكر فرو رفتند، مردم آنـان را از هـمـه سـو در مـحـاصره گرفتند و ميان آنان و يارانشان فاصله افكندند. سپس عـباس بن علي (ع) حمله كرد و آنان را از حلقه ي محاصره رهانيد. آنان زخمدار بازگشتند؛ و چـون دشـمـن بـه آنان رسيد با شمشير به آنان حمله ور گشتند و در همان آغاز نبرد آن قدر جنگيدند تا همگي در يك جا به شهادت رسيدند. [3] .

[1] نـام وي مـطـابـق ضبط سماوي (ابصار العين، ص 144) جنادة بن حرث مذحجي مـرادي سـلمـانـي کـوفـي اسـت؛ هـمين طور در رجال شيخ طوسي (ص ‍ 99، شماره 968) و جاهاي ديگر. شايد اين امر تصحيف نساخ بوده باشد.

[2] و پسرش عائذ بن مجمع بن عبداللّه نيز با آنان بود (ر.ک: ابصار العين، ص 146).

[3] تـاريـخ الطبري، ج 3، ص 330. سماوي مي نويسد: «سيره نويسان نوشته انـد: آنـان چـهـار تـن بودند، به نامهاي عمر بن خالد، جنادة و پسرش مجمع، واضح، غلام حـرث و سعد، غلام عمر بن خالد. گويي اينان دو غلام، يعني واضح و سعد را بر نشمرده اند.» (ابصار العين،146-147).