كـليـنـي نـقـل مـي كـند كه امام باقر (ع) فرمود: «خداوند پيروزي را بر حسين (ع) فرو فـرسـتـاد تـا آنـكـه مـيـان زمـيـن و آسمان قرار گرفت. آنگاه حضرت ميان پيروزي و ديدار پروردگار مخير گرديد و او ديدار خداوند را برگزيد!» [1] .

سـيـد بـن طـاووس ايـن مـطـلب را از مـعـالم الديـن نـرسـي چـنـيـن نقل مي كند: «چـون امـام حسين (ع) و عمر سعد به هم رسيدند و جنگ بر پا شد، پيروزي فرود آمد به طـوري كـه بـر سـر حـسـيـن پـر مـي زد. آنـگـاه حضرت ميان پيروزي بر دشمنان و ديدار پـروردگـار مـتـعـال مـخـيـر گـرديـد و او ديـدار خـداونـد متعال را برگزيد.» [2] .

[1] الکـافـي، ج 1، ص 260، باب «ائمه (ع) از زمان مرگشان آگاه اند و جز به اختيار خويش نمي ميرند.»، حديث، شماره ي 8.

[2] اللهـوف، در جـلد اول کـتـاب حـاضـر گـذشـت کـه ايـن روايـت گـذشته از بعد عرفاني آن در پرتو منطق شهيد پيروز قابل درک است.

- مؤلف محترم در اينجا قضيه ي پيکار عبدالله بن عمر کلبي را آورده که چون اين مطلب در پايان فصل دوم و ذيل عنوان «عبدالله بن عمير کلبي» به طور کامل تر ذکر شده بود، از ترجمه ي مجدد آن خودداري کرديم.