از امـام زين العابدين (ع) نقل شده است كه فرمود: چون بامدادان لشكر نزد امام حسين (ع) آمد، دستانش را بلند كرد و گفت:

خـداونـدا! تـو در غـم و انـدوه، پـشتوانه و در دشواري اميد مني! در گرفتاريها اميدم به تـوسـت! چـه بـسيار غم كه تاب از دل مي برد و براي زدودنش راهي نيست. غمهايي است كـه در آن دوسـتـان رهايمان مي كنند و موجب شماتت از سوي دشمنان مي گردد. چه غمهايي كـه بـه مـن رسـيـد و آنـهـا را بـه تـو واگـذاشـتـم؛ چـون تـنـهـا بـه تـو دل بـسـته بودم و تو آنها را زدودي و گره از كارم گشودي. هر آن نعمتي كه دارم از تو است و هر چه بخواهم از تو مي خواهم. [1] .