سـمـاوي گـويـد: سـوار از كـسـانـي بـود كـه در روزهـاي قـبـل از جـنـگ نـزد امام حسين (ع) آمد و در حمله نخست جنگيد و مجروح شد و بر زمين افتاد. در الحـدائق الورديـه آمـده اسـت: سـوار جـنگيد و چون بر زمين افتاد او را اسير كرده نزد عمر سعد بردند. وي خواست كه او را بكشد ولي خويشاوندانش درباره او شفاعت كردند؛ او با همان حال جراحت نزد آنان ماند و پس از شش ماه از دنيا رفت.

بـرخـي مـورخـان گـفـته اند: او در اسارت ماند تا آنكه در گذشت. خويشاوندانش درباره قتلش از او شفاعت كردند. در زيارت قائميات آمده است:

سـلام بـر زخـمي اسير شده، سوار بن ابي عمير نهمي؛ [1] ؛ كه مي توان اين عبارت را به اسارت وي در وهله نخست حمل كرد. [2] .