سـماوي گويد: وي همانند نامش ضرغام (شير) بود. او از شيعيان و از كساني بود كه با مـسـلم بـيـعـت كـردند و چون مردم مسلم را رها كردند، همراه ابن سعد بيرون رفت. آنگاه به حسين گرويد و در ركاب آن حضرت جنگيد و پس از نماز ظهر به شهادت رسيد. خداوند از او خشنود باد. [1] .

ابومخنف گويد: آنگاه ضرغامة بن مالك به ميدان آمد و اين رجز را مي خواند:

مالك ضرغام در حمايت از بزرگواران به شما ضربتي جوانمردانه مي نوازد، او از خداوند مالك علام اميد پاداش كامل دارد.

سـپـس بـه دشـمـن حمله كرد و مردانه جنگيد و بر مشكلات بزرگ شكيبايي ورزيد تا آنكه شـصـت سـوار را كـشـت و شماري ديگر را مجروح ساخت و سپس كشته شد. خداي از او خشنود باد. [2] .

در زيـارت نـاحـيـه ي مـقـدسـه بر وي چنين درود فرستاده شده است: «سلام بر ضرغامة بن مالك». [3] .