شيخ مفيد گويد: علي بن الحسين (ع) فرمود: آن شبي كه پدرم در بامداد آن كشته شد، من نـشـسته بودم و عمه ام زينب از من پرستاري مي كرد. در اين هنگام پدرم در چادر خويش به سـر مـي بـرد و جـويـن غـلام ابوذر غـفـاري نـزد او بود. جوين سرگرم تعمير و اصلاح شمشيرش بود و پدرم مي فرمود:

اي روزگار اف بر دوستي تو....

پدرم آن را دو يا سه بار از سرخواند تا آن را فهميدم و به مقصودش پي بردم. بغض گلويم را گرفت و من آن را فرو خوردم و ساكت ماندم و دانستم كه بلا فرود آمده است عمه ام نيز آنچه را من شنيدم شنيد. او زن است و نازكدلي و بي تابي از شأن زنان است. او


نتوانست خودداري كند. از جا برخاست و در حالي كه جامه اش روي زمين كـشـيده مي شد با سر برهنه نزد پدرم رفت و گفت: واثكلاه (اي عزا و مصيبت من) اي كاش مرگ من رسيده بود و زنده نبودم! امـروز مـادرم فـاطمه، پدرم علي و برادرم حسن كشته شدند. اي بازمانده گذشتگان و اي پناه بازماندگان!

حـسـيـن (ع) بـه او نـگـريست و فرمود: خواهرم، مبادا شيطان بردباري تو را بربايد؛ و چشمانش پر از اشك شد و فرمود: اگر قطا [1] را مي گذاردند مي خوابيد.

زيـنب گفت: اي واي من! آيا به ناچار تن به مرگ داده اي؟ اين بيش تر دلم را ريش مي كند و بر من سخت تر است! آنگاه سيلي به صورت زد و دست به گريبان برد و آن را پاره كرد و بي هوش افتاد! امـام حـسـيـن (ع) بـر بـاليـن او رفـت و آب بـه صـورتش زد و فرمود: خواهرم آرام باش! پـرهـيـزكـاري پـيـشـه كـن و بـا شـكـيـبـايـي الهـي شـكـيـبـا بـاش. بـدان كـه اهـل زمين همه مي ميرند و اهل آسمان باقي نمي مانند و همه چيز هلاكت يابد مگر خداوندي كه آفـريـدگـان را بـه قـدرت خـويـش آفـريـد. هـمو كـه مردم را بر مي انگيزد و باز مي گرداند. او يكتا و يگانه است. جدم از من بهتر بود. پدرم از من بهتر بود. مادرم از من بهتر بـود؛ و بـرادرم از مـن بهتر بود و رسول خدا(ص) اسوه من و همه مسلمانان بود! (كنايه از اين كه آنها با اين كه از من بهتر بودند همگي رفتند و من نيز بايد بروم.)

حضرت با اين گونه سخنان او را دلداري داد و فرمود: خواهرم، من ترا سـوگـنـد مي دهم به اين سوگند رفتار كن. چون كشته شدم برايم گريبان چاك مزن، چهره مخراش و براي خود واي و هلاكت مخواه!

[امـام سـجـاد (ع) چـنـيـن ادامه مي دهد:] سپس آمد و او را كنار نشاند آنگاه نزد اصحاب رفت و از آنـان خـواسـت كـه چـادرهـايـشـان را بـه هـم نـزديـك و طـنـاب هـا را در هـم داخـل كـنـنـد؛ و مـيـان چـادرها باشند و با دشمن از يك سو رو به رو گردند به طوري كه چادرها پشت سر و در راست و چپشان واقع باشد و جز سويي كه دشمن از آنجا مي آيـد همه طرف بسته باشد.


پس از آن به جاي خويش بازگشت و سراسر شب را سرگرم نـمـاز و اسـتـغـفـار و دعـا و تضـرع بـود! اصـحـاب وي نـيـز بـه نـمـاز و دعـا و اسـتـغـفـار ايستادند. [2] .