طـبـري بـه نـقـل از ابـو مـخـنـف از حـارث بـن حـصـيـره از عـبـداللّه بـن شريك عامري گويد: چون شمر بن ذي الجوشن نامه را گرفت او و عبدالله بن ابـي المـحـل ـ كه عمه اش ام البنين دختر حزام و همسر علي بن ابي طالب بود و عباس، عبداللّه، جـعـفـر و عـثـمـان را بـرايـش بـه دنـيـا آورد ـ بـرخـاسـتـنـد. آنـگـاه عـبـداللّه بـن ابـي المـحـل بـن حـزام گفت: خداوند كار امير را اصلاح گرداند! خواهر زادگان ما با حسين هستند، اگر صلاح مي دانيد برايشان نامه اي بنويسيد! گفت: بله، به خاطر شما مي نويسم، سـپـس بـه كـاتـب خـويـش فـرمـان داد تـا امـان نـامـه را نـوشـت. سـپـس عـبـداللّه بـن ابي المـحل آن را به دست غلام خويش به نام كزمان فرستاد. چون كزمان نزدشان رفت آنان را صدا زد و گفت: اين امان نامه را دايي تان فرستاده است.


آن جـوانـان گـفـتـند: به دايي ما سلام برسان و به او بگو كه ما را به امان شما نيازي نيست. امان خداوند از امان پسر سميه بهتر است!. [1] .