ابـن عساكر مي نويسد: چون لشكر عمر سعد نزد امام حسين (ع) فرود آمد و حضرت يقين كرد كه آنان با وي خواهند جنگيد از اين رو ميان اصحاب به خطبه ايستاد و پس از حمد و ثناي الهي فرمود: براي ما چيزي پيش آمد كه مي بينيد. بي گمان دنيا دگرگون و زشت شده است. نيكي آن پـشـت كـرده و آنـقـدر اسـتـمـرار يـافته كه از آن چيزي جز اندكي چون ته مانده ظرفي و مـقـداري نـاچـيـز هـمـانـنـد چـراگـاهـي كـم مـايـه نـمـانـده اسـت! آيـا نـمي بينيد


كه به حق عمل نمي گردد و از باطل دوري نمي شود؟ شايسته است كه مؤمن آرزوي ديدار پروردگار خـويـش كـنـد. مـن مـرگ را جـز خـوشـبـخـتـي و زنـدگـي بـا ستمكاران را جز زجر نمي دانم. [1] .

شـايـان ذكـر اسـت پيش از اين ـ در بررسي وقايع و رويدادهاي منزلگاه هاي راه مكه به كـربـلا ـ گـذشـت كـه طـبق روايت طبري، [2] ، امام (ع) اين خطبه را در منطقه ذي حسم ايراد كرده و ما نيز بر اين خطبه حواشي چندي داشتيم. [3] . همچنين در آنجا يـاد آور شـديـم كـه امام اين خطبه را يا در كربلا و يا در هر دو جا (كربلا و ذي حسم) براي يارانش بيان فرموده است.