اخـبـار نـقـل شـده از امام حسين (ع) درباره ي شهادت خود و يارانش و زمان و مكان اين شهادت، پس از آنكه در برابر والي وقت مدينه، وليد بن عقبه، بيعت با يزيد را نفي كرد، فراوان است. ايـن اخـبار در ديدارها و گفت و گوهاي آن حضرت به ويژه در دوران پيش از حركت ايشان از مكه تا ساعت شهادت آن حضرت، مطرح شده است.

هـمـچـنـيـن آن حـضـرت در دوران كـودكـي و خـردسـالي نـيـز دربـاره ي شـهـادت و قاتل خويش، خبر داده بود. از جمله آنها اين اخبار است:

1 ـ حذيفة بن يمان گويد: از حسين بن علي (ع) شنيدم كه مي فرمود: به خدا سوگند كه سـركـشـان بـنـي امـيـه بر قتل من گرد مي آيند و عمر بن سعد پيشاپيش آنان است. اين در دوران زنـدگـي پـيـامـبـر (ص) بـود. گـفـتـم: آيـا رسول خدا (ص) اين موضوع را به تو خبر داد. فرمود: نه.

من نزد پيامبر (ص) رفتم و موضوع را به او خبر دادم، حضرت فرمود: " دانش من دانش او و دانـش او دانـش مـن اسـت و ما بـه آنـچـه مـوجـود مـي شـود، پـيـش از به وجود آمدنش آگاهيم." [1] .

2 ـ نقل شده است كه عمر سعد به حسين (ع) گفت: يا اباعبداللّه، گروهي مردمان نابخرد مي پندارند كه من تو را مي كشم!

حسين (ع) گفت: آنان نابخرد نيستند، بلكه عاقل اند؛ ولي چشم من از اين روشن است كه از گندم عراق، پس از من، جز اندكي نخواهي خورد. [2] .

3 ـ امـام حـسـيـن (ع) فـرمـود: " بـه خـدايـي كـه جـان حـسـيـن به دست او است، بني اميه از حـكـومـتـشـان احـسـاس لذت نـمـي كـنـند، تا آنكه مرا بكشند. آنان كشنده ي من هستند. چنانچه مرا بكشند، ديگر هيچ يك از آنها نماز نخواهند خواند و هرگز كسي براي خدا به آنها عطايي نخواهد داد. نخستين كشته اين امت من و اهل بيتم هستيم؛ و قسم به كسي كه جان حسين به دست اوسـت، تـا يـك هـاشـمـي در روي زمـيـن زنده است، قـيـامـت بـرپـا نـخـواهـد شد. [3] .


4 ـ نـيـز از امـام صـادق (ع) نـقل شده است كه فرمود: " حسين بن علي (ع) فرمود: من كشته ي اشك هايم، هيچ مؤمني از من ياد نمي كند، مگر آنكه اشك مي ريزد." [4] .