ياقوت حموي گويد: «غاضريه منسوب به غاضره از بني اسد است و آن روستايي است از نواحي كوفه نزديك كربلا.» [1] اين توصيف دلالت دارد كه غاضريه، پس از انـتقال بني اسد به عراق در صدر اسلام پديد آمده و تاريخ آن به دوران جاهليت نمي رسـد. [2] ايـن روسـتـا در نـاحـيـه ي شـمال شرقي كربلا واقع است و كمتر از نيم كيلومتر از آن فاصله دارد. [3] .

امـام حـسـيـن (ع) پـس از فـرود آمـدن در كـربـلا در اوايل دهه ي نخست محرم سال 61 هـ. مساحت بزرگي از زمين هاي پيرامون مرقد مقدس خويش را از اهـل غـاضـريـه و نـيـنـوا خـريـداري كـرد. زمـيـن يـاد شـده را كـه مـساحت آن چهار در چهار مـيـل بـود بـه مـبلغ شصت هزار درهم خريداري كرد. سپس آن زمين هاي وسيع را به خودشان بـخـشـيـد، به شرط آن كه ساكنانش، زائران قبر حضرت را راهنمايي كنند و سه روز از آنـان پـذيـرايـي نـمـايـنـد. ولي آنـان بـه ايـن شـرط عـمـل نـكـردنـد و حـقـشان بر آن زمين ساقط شد و زمين هايي را كه از آنان خريده بود، به مالكيت امام و فرزندان وي بازگشت. [4] نام غاضريه در ادبيات كربلا بسيار آمده است؛ از آن جمله ابيات زير مي باشد.



يا كوكب العرش الذي من نوره

الكرسي و السبع العلي تتشعشع



كيف اتخذت الغاضرية مضجعا

و العرش ودّ بأنه لك مضجع



اي سـتـاره ي عرش كه از نور او «كرسي» و هفت آسمان بالا پرتو افشان است چه شد كه غاضريه را آرامگاه ساختي و حال آن كه عرش دولت داشت كه آرامگاهت باشد.