به كسر باء، آبي است ميان واقصه به سوي عذيب متصل به حزن متعلق به بني يربوع. (معجم البلدان، ج 1، ص 532).

طبري به نقل از ابن ابي العيزار گويد:حسين (ع) براي ياران خود و حر در بيضه سخنراني كرد و پس از حمد و ثناي خداوند گفت: هان اي مردم، رسول خدا (ص) فرمود:

هر كس فرمانروايي ستمگر را ببيند كه حرام هاي خدا را حلال مي شمرد، پيمان خدا را مي شكند، با سنت رسول خدا (ص) مخالفت مي ورزد و در ميان بندگان خدا با گناه و تجاوز رفتار مي كند و او با كردار و گفتار خود او را دگرگون نسازد، بر خدا است كه او را در جايگاه آن ستمگر درآورد.

بدانيد كه اينان فرمانبردار شيطان گشته اند و اطاعت خداي رحمان را ترك گفته اند. فساد را آشكار ساخته، حدود را تعطيل كرده اند. بيت المال را به خود اختصاص داده اند. حرام خداوند را حلال و حلال او را حرام ساخته اند و من از ديگران براي شوريدن بر اينان سزاوارترم. نامه هاتان به من رسيده است. فرستادگان شما آمدند و گفتند شما بيعت كرده ايد كه مرا وانگذاريد و ترك نگوييد. اگر بر بيعت خود بمانيد، رشد و كمال يافته ايد. من حسين بن علي هستم. من پسر فاطمه، دختر رسول خدا (ص) هستم. من خود با شمايم و خاندانم با خاندان شما است. من الگوي شما هستم. اگر چنين نكرديد و پيمان خويش را شكستيد و بيعت مرا از گردن برداشتيد، به جانم سوگند، اين رفتار از شما ناشناخته (و بعيد) نيست. شما اين كار را با پدرم، برادرم و پسر عمويم مسلم كرديد. فريب خورده كسي است كه فريب شما را بخورد! شما بهره ي خود را نشناختيد و سهم خود را تباه ساختيد. هر كس پيمان بشكند، همانا به زيان خويش شكسته است و خداوند نيز مرا از شما بي نياز خواهد ساخت. والسلام. [1] .