بازگشت

شراف


ميان واقصه و قرعاء در هشت ميلي احساي بني وهب، از شراف تا واقصه دو ميل (حدود چهار كيلومتر) است. در آنجا بركه اي است به نام لوزه. در شراف سه حلقه چاه بزرگ است كه طول ريسمان آن كمتر از بيست قد است و آبي بسيار گوارا دارد. در آنجا چاه هاي بسياري است كه آب پاكيزه دارد و آب باران در آن جمع مي شود. (معجم البلدان، ج 3 ص 331).

شيخ مفيد گويد: «سپس در بطن عقبه حركت كرد تا آن كه در شراف فرود آمد. سحرگاهان به جوانان خويش فرمود كه آب بگيرند و آنها فراوان برگرفتند...» [1] .

تاريخ درباره ي رويدادهاي منطقه ي شراف جز اين چيزي نمي گويد. فرمان امام (ع) به جوانانش، مبني بر هر چه بيشتر برداشتن آب، حاكي از آن است كه امام (ع)، پيش از وقوع رويدادها نسبت به آنها آگاهي داشت. تأثير اين كار هنگام ديدارشان با حر بن يزيد رياحي در رأس نيرويي با هزار سوار، اندكي پس از شراف، آشكار گرديد.

آري، مورخان نوشته اند [2] كه پيش از آن نيز امام چندين بار فرمان به آبگيري داد. شايد هم اين يكي از آداب سفر بود كه اندكي پيش از حركت از هر منزلگاهي انجام مي شد.


ولي گويا آب برگرفتن از شراف، آن هم به ميزان فراوان، بيشتر از بارهاي ديگر، به مراتب بيش از نياز كاروان حسين بود.


پاورقي

[1] الارشاد، ص 206؛ و ر. ک: تاريخ الطبري: ج 3، ص 304.

[2] شيخ مفيد اين مطلب را در ثعلبيه و زباله نيز نوشته است (الارشاد، ص 205)؛ نيز ر. ک: تاريخ طبري، ج 3، ص 303.