متون تاريخي نقل مي كنند كه افراد طمعكار و دودل در منطقه ي زباله - پس از آگاهي بر قتل مسلم بن عقيل، هاني بن عروه و عبدالله بن يقطر و پس از آن امام (ع) ضمن خطبه اي خبر شهادت آن نيكان را اعلام كرد و به آنها اجازه ي بازگ شت داد از چپ و راست آن حضرت پراكنده شدند و جز ياران برگزيده اش كه تا پاي جان با وي باقي ماندند، كسي وي را همراهي نكرد.


ولي در اينجا ملاحظه مي كنيم كه امام (ع) حتي پس از زباله پيوسته يارانش را آزمايش مي كند و حقيقتي را كه به خواب ديده است، براي آنان بازگو مي كند. هدف از اين كار پاكسازي كامل كاروان حسيني از افراد دودل، طمعكار و عافيت طلب بود كه شايد تا آن زمان باز هم در كاروان حسيني حضور داشتند. هدف ديگر اين بود كه بر يقين افراد با بصيرت و پاك نيت افزوده شود و اراده ي آنها براي كشته شدن محكم تر گردد و از درگاه خداوند پاداش بيشتري دريافت كنند و مرتبه شان تا اعلا عليين بالا رود. همچنين شايد امام مي خواست - كه در ضمن اين كار - از وحشي گري و پافشاري دشمن بر قتل وي پرده بردارد. وحشي ترين فرد آنان كه بر كشتن حضرت پاي مي فشرد همان مرد ابلق يعني شمر بن ذي الجوشن عامري ملعون بود.