طبري گويد: «آنگاه رفت تا به بطن عقبه رسيد و در آنجا فرود آمد. ابومخنف گويد: لوذان، يكي از بني عكرمه برايم گفت كه يكي از عموهايش از حسين (ع) پرسيد: به كجا مي روي؟ و حضرت پاسخ داد. گفت: تو را به خدا سوگند، بازگرد. به خدا كه جز


به سوي پيكان نيزه ها و لبه تيز شمشيرها نمي روي! آنهايي كه در پي شما فرستاده اند، چنانچه رنج جنگ را از شما بر مي داشتند و زمينه را براي شما فراهم مي كردند و آنگاه نزد آنها مي رفتي. اين يك نظري بود. اما با وضعيتي كه شما مي گويي، به نظر من نبايد چنين كني! حضرت فرمود: اي بنده ي خدا نظر تو بر من پوشيده نيست! ليكن خداوند مغلوب فرمان خويش نگردد! و سپس از آنجا كوچيد.» [1] .

در روايت الارشاد آمده است كه اين پير، منسوب به بني عكرمه عمرو بن لوذان بود. نيز در آنجا آمده است كه امام (ع) فرمود: اي بنده ي خدا اين نظر بر من پوشيده نيست ليكن خداوند مغلوب فرمان خويش نگردد! سپس فرمود: به خدا سوگند تا خونم را نريزند از من دست بر نمي دارند! و چون چنين كردند، خداوند كسي را برايتان چيره سازد كه آنان را زبون كند، تا آنجا كه پست ترين امت ها باشند! [2] .

دينوري داستان اين رويداد را چنين نقل مي كند: «آنگاه رفت تا آن كه به بطن العقيق رسيد. [3] در آنجا مردي از بني عكرمه با او ديدار كرد و خبر داد كه ابن زياد در كمين او ميان قادسيه تا عذيب [4] را لشكر چيده است. سپس گفت: جانم فدايت بازگرد، به خدا سوگند كه جز به سوي نيزه ها و شمشيرها نمي روي. به آنهايي كه نامه نوشته اند اعتماد مكن. زيرا آنها نخستين كساني هستند كه به جنگ تو خواهند شتافت. حسين (ع) گفت: به كمال، خيرخواهي كردي و پاداش نيك بگيري! سپس بر او درود فرستاد و رفت....» [5] .